بریده‌هایی از کتاب بلبل

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم. جوان‌های امروزی می‌خواهند همه چیز را درباره همه‌کس بدانند. آنها فکر می‌کنند همین‌که درمورد مشکلی حرف بزنیم، آن مشکل حل می‌شود. من متعلق به نسل کم‌حرف‌تری هستم. هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند، ما فریبایی بازآفرینی را می‌شناسیم.

«ولی عشق باید قوی‌تر از نفرت باشه، وگرنه هیچ آینده‌ای برای ما وجود نخواهد داشت.»

همیشه فکر می‌کردم چیزی که می‌خواهم این است که دوست داشته شوم و تحسین شوم. حالا فکر می‌کنم شاید مایل باشم که شناخته شوم.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

ما در عشق می‌یابیم که می‌خواهیم چه کسی باشیم، و در جنگ می‌فهمیم چه کسی هستیم.

هرچه به پایان سالهای عمر خودم نزدیکتر می‌شوم، می‌فهمم که اندوه، مثل پشیمانی، در دی. ان. ای ما لانه می‌کند و تا ابد بخشی از وجود ما باقی می‌ماند.

حالا می‌دانم که چه چیزی مهم است، و آن چیزی نیست که من از دست داده‌ام. چیزی که اهمیت دارد، خاطراتم است. زخم‌ها التیام می‌یابند. عشق پایدار است. ما باقی می‌مانیم.

می‌گویم: «مردها داستان‌هارو می‌گن،» این درست‌ترین و ساده‌ترین جوابی است که می‌شود به سؤال او داد. «زن‌ها با اون کنار میان. برای ما، این جنگ در سایه بود. وقتی تمام شد، هیچکس برای ما شادی نکرد، هیچ خبری از مدال یا یادبودی توی کتاب‌های تاریخ نبود. ما در طول جنگ، کاری رو کردیم که باید می‌کردیم، و وقتی جنگ تمام شد، ما تکه‌های باقی مونده رو برداشتیم و دوباره زندگی رو از سر گرفتیم.

تو برای من نور خورشیدی در تاریکی. و زمین زیر پایم.

جوان‌های امروزی می‌خواهند همه چیز را درباره همه‌کس بدانند. آنها فکر می‌کنند همین‌که درمورد مشکلی حرف بزنیم، آن مشکل حل می‌شود. من متعلق به نسل کم‌حرف‌تری هستم. هم‌نسل‌های من ارزش فراموشی را می‌دانند، ما فریبایی بازآفرینی را می‌شناسیم.