بریده‌هایی از کتاب همسر رویایی من؛ جلد دوم

هدف امروز: جلوی چشم مردم زیر گریه نزن.

چیزی که می‌توانی را تغییر بده و چیزی که نمی‌توانی را قبول کن.

آن زن نُه بچه به دنیا آورده بود و هیچ‌کدام از آن‌ها هم زحمت مردن در بچگی را به خود نداده بودند. نان‌خور خیلی زیاد داشتند.

وان خالی‌اش را برداشت و آن را با انگشتانش چرخاند. هنوز چند قطره‌ای در ته گود لیوان باقی مانده بود و ادوارد به تماشای این‌طرف و آن‌طرف رفتن قطره‌ها نشست، همیشه همان راه مرطوب قبلی خودشان را در پیش می‌گرفتند. اینکه به زور لیوان را کج کند و جوی دیگری در آن شکل دهد چقدر سخت بود؟ و می‌توانست اینکار را با زندگی خودش هم بکند؟ می‌توانست فقط به‌اندازه کافی همه‌چیز را کج کند تا نتیجه را تغییر بدهد؟ اگر همه‌اش را سروته می‌کرد چه؟ آن وقت می‌شد؟

«کارهای جدید یاد بگیر و کارهایی که از پس انجام دادنشون برنمیآی رو بپذیر.»

هرکسی لیاقت این رو داره که بهش رسیدگی بشه. فکر می‌کنم بعضی‌ها بیشتر از دیگران.»

از اینکه آمده بود، خوشحال بود. واقعاً خوشحال بود. ممکن بود که با قلبی شکسته که بیشتر از یک دلیل هم داشت آنجا را ترک کند ولی ارزشش را داشت. او حالا آدم بهتری بود، نه بهتر نه، آدم قوی‌تری بود.

«کارهای جدید یاد بگیر و کارهایی که از پس انجام دادنشون برنمیآی رو بپذیر.»