بریده‌هایی از کتاب کلمات المیزان

إِنَّ الْأَبْرارَ یشْرَبُونَ مِنْ کأْسٍ کانَ مِزاجُها کافُوراً (سوره مبارکه إنسان آیه: ۵) کلمه "ابرار" جمع کلمه "بر"- به فتحه باء- است، و کلمه "بر" صفت مشبهه از مصدر "بر"- به کسره باء- است، که به معنای احسان است، و این معنا در مورد کسی صادق است که عمل خود را نیکو بسازد، و از نیکو ساختن آن هیچ نفعی که عاید خودش بگردد در نظر نگرفته باشد، نه جزایی که در مقابل عملش به او بدهند، و نه حتی تشکری را.

فرق میان"اذن" و"رضا" این است که رضا امری است باطنی، و عبارت است از حالت ملایمت نفس راضی، با آنچه از آن راضی است، ولی اذن أمر ظاهری است و اعلام صاحب اذن است، صاحب اذن می‌خواهد اعلام کند از قِبل من هیچ مانعی نیست که تو فلان کار را بکنی، و این، هم با داشتن رضای باطنی می‌سازد و هم با نبودن آن، ولی رضا بدون اذن نمی‌سازد، حال چه رضای بالقوه و چه بالفعل.