بریده‌هایی از کتاب خاص‌تر شدن برای خدا؛ تلاشی در فهم سوره‌ی مبارکه‌ی معارج

مراقبت از بد شروع کردن‌ها همه چیز از اول خوب یا بد می شود ...

هر کسی بخواهد به اوج انسانیت دست یابد چاره‌ای جز قرار گرفتن در صف نمازگزارن ندارد. قرار گرفتن در این صف فرد را در مسابقه‌ای دائمی برای خاص‌تر شدن، خواستنی‌تر شدن و نزدیک‌تر شدن به خدا قرار می‌دهد.

خدایا پستی دنیا و ناپایداری روزگار را همیشه در نظرم جلوه‌گر ساز تا فریب زرق وبرق عالم خاکی مرا از یاد تو دور نکند.

نگاه به آخرت انسان را بزرگ می‌کند، زیرا در این نگاه فرد به دنبال انجام کاری است که پاداش آن صرفا در دنیا نیست و پاداشی جاودان دارد.

خدای ذی المعارج خدایی است که فتح بالاترین قله‌های معنوی را پله پله برای ما آسان و قابل دستیابی کرده است، به شرط اینکه بسم الله بگویی و آن را بعید ندانی و خودت را در مسیر بیندازی، دستت را بگذاری توی دست رسولش و صبر داشته باشی تا کم نیاوری.

چه چیز را باید اصلاح کرد تا راست قامت شد... ایستادن در پیشگاه خدا آن هم با افتخار و با اطاعتی کامل، در صورتی اتفاق می‌افتد که فرد خود را از حرص و طمع به دنیا و منافع آن حفظ کند. اگر چنین نکند با هر محرومیتی به بی‌تابی رو می‌آورد و با هر دریافت خیری خود را حریص نشان می‌دهد و بخل را پیشه خود می‌کند.

برای اینکه بتوانیم از صفت هلوع بودن در خودمان مطلع بشویم لازم است این صفت را به خوبی بشناسیم. یکی از مواقفی که این صفت را می‌شود شناخت مشاهده رفتارهای کودکان است. بچه‌ها خیلی زود به نهایت و انتهای ظرفیتشان می‌رسند و بی‌تابی می‌کنند. فقط کافی است اسباب‌بازی آنها را از دستشان بگیری، ممکن است از شدت ضجه و گریه، نفسشان بند بیاید و صورتشان سیاه بشود. این شدت از ناراحتی و احساس از دست دادن برای یک انسان بالغ، شاید وقتی به وجود بیاید که یک عزیزی را از دست داده باشد. بچه‌ها به همین نسبت زود هم راضی و خوشحال می‌شوند.