بریده‌هایی از کتاب باخ

روح‌الله گفت: یعنی توی این مملکت فقط شما بیدارید، بقیه خوابند؟ نمی‌دانم روح‌الله می‌خواست عمو را به حرف بیاورد یا قصد دیگری داشت... عمو توی همان حالت گفت: آن سالی که جنگ شد، فرض ما این بود که همه خوابند. این‌جوری کارها انجام می‌شود، وقتی فرض بگیری همه خوابند.

فکّه اسم عام این منطقه است. این‌جایی که من ایستاده‌ام اسم دیگری دارد. بلدچی این اسم را به بچه‌های اطلاعات عملیات گفته بود. این‌جا اسمش قبورالابطال بود، یعنی مقتل دلیران...

یاد مانور افتادم. روح‌الله با بچه‌های بسیج رفته بود مانور. کلاشینکف دستش بود با فشنگ واقعی. روحانی از سازمان آمد. جی‌ال‌ایکس ترمز زد. توی بیابان قم بود. یکی از سربازها آمد در جی‌ال‌ایکس را باز کرد. روحانی بسیج پیاده شد. روح‌الله رفت جلو. گلنگدن را کشید. به روحانی بسیج گفت: برو تو جی‌ال‌ایکس. رفت توی جی‌ال‌ایکس. گفت: حالا پیاده شو. روحانی پیاده شد. روح‌الله خشاب را درآورد. اسلحه را تحویل داد. گفت: انقلاب کردیم که دیگر کسی برای کسی در باز نکند.

روح‌الله گفت: از خودم بدم می‌آید. سعید گفت: اتفاقاً خوشت می‌آید که این جمله را می‌گویی.

این قاعده‌اش است. هر کس می‌رود سراغش فکر می‌کند دیر آمده. نگران نباش. هزاران سال می‌گذرد. همه توی دیریم الان.

پول دارم به اندازه. دردسر بیشتر نمی‌خواهم. جهان هم بیشتر از این صنعتی نشود بهتر است.

حکومت به اسم حزب‌اللهی‌ها تشکیل شده، پس آن‌هایی که ادّعا می‌کنند این‌جوری‌اند باید از همهٔ ساده‌تر زندگی کنند. ساده یعنی مصرف پایین و در سطح مردم سطح پایین.

گفته بود: «صدای آوینی بوی آشتی می‌دهد.»

شهدا هم خال‌باز بودند. نبودند که دست‌چین نمی‌شدند.

ولی شبش همه چیز به هم ریخت؛ یعنی عموابراهیم برنامه را به هم ریخت و به هم ریختگی تا امروز هم ادامه داشته است و خدا می‌داند کی درست شود.