بریده‌هایی از کتاب لاک پشت رو لاک پشت

مدارس آمریکا شبیه زندان هستن.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

هیچ‌کس هیچ‌وقت خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد باز شما رو ببینه.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

قضیه اینه که وقتی یکی رو از دست می‌دی، می‌فهمی بالاخره همه رو از دست خواهی داد.

توی بهترین گفت‌وگوها، حتا یادتون نمی‌مونه در مورد چی حرف زدین، فقط حس‌تون رو به خاطر می‌یارین.

"به خویش اهمیت می‌دهم. هرچه بیش‌تر منزوی، هرچه بیش‌تر بی‌کس، هرچه بیش‌تر غیرقابل تحمل می‌گردم، بیش‌تر برای خویش احترام قائل می‌شوم."

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

که همه یه روزی ناپدید می‌شن.

"مشکلی با آدم‌های نگران ندارم. نگرانی یه جهان‌بینی درسته. زندگی نگران‌کننده‌ست."

هیچ‌کس هیچ‌وقت خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد باز شما رو ببینه.

در مقطعی از زندگی زیبایی جهان کفایت می‌کند. دیگر نیازی به عکس انداختن، نقاشی کردن یا حتا یادآوری ندارید. همان کفایت می‌کند.

"کسی که از مرگ نمی‌هراسد، فقط یک‌بار می‌میرد."

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

قضیه اینه که وقتی یکی رو از دست می‌دی، می‌فهمی بالاخره همه رو از دست خواهی داد.

مهم‌ترین بخش بدن، قلب یا ریه یا مغز نیست. بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بخش بدن اون جایی هست که درد می‌کنه."

تو همونی، همونی که من انتخابش کردم. همونی که هیچ‌وقت از دست ندادمش. تو همیشهٔ منی. بخت و اقبال منی. نفس منی. تو همونی.

قضیه این نیست که چطور می‌میرید، قضیه این است که به‌عنوان چه‌کسی می‌میرید.

حتا سکوت/ داستانی برای گفتن دارد. ژاکلین وودسون