بریده‌هایی از کتاب شبهای بغداد: دلدادگی هارون به دختر آذرین،سردار ایرانی

این همه جنایاتی که هر روز به دست تو انجام می‌گیرد و این همه خون‌های ناحقی که هر روز به امر تو ریخته می‌شود آیا طبق دستور پیغمبر اسلام است؟ شما جنایتکاران بی‌انصاف قوانین اسلام و دستورات بزرگان دین و اخلاق را فقط برای خاموش کردن آتش شهوت خود می‌خواهید

خودم می‌دانم این راهی است که حبس و غل و زنجیر و شکنجه و جلاد و مرگ در آن وجود دارد، ولی تلخی و سختی هیچ‌یک از این‌ها برای من مانند دوری از این دختر زیبا، نیست.

دیگر طاقت من از دست رفت. آیا ممکن است مرا به غلامی خود قبول کنی. نجمة‌الصباح گفت: برای من چه افتخاری از این بالاتر!

تنها جلیس او در این شب فضل بن یحیی برمکی بود که هارون‌الرشید او را مانند عزیزترین برادر خود دوست می‌داشت و حتی علاقه و الفت او نسبت به جعفر از حد دوستی عادی گذشته به مرحله عشق رسیده بود. تدریجاً مدت زیادی از شب گذشت

ـ در این موضوع پای جان من در کار است، زیرا سعیده جان من است و اگر من یک بار او را دیدار کنم زندگانی تازه‌ای به دست می‌آورم

هم‌چنین زبیده، خاتون حرم خلیفه نیز محرمانه برای من پیغام فرستاد

چند رکعت نماز گذارم.

چه‌قدر پادشاهان بزرگ تاریخ دیده شده‌اند که بر بلندترین تخت‌ها تکیه زده و با شکوه‌ترین تاج‌ها را بر سر نهاده و سال‌ها با کمال قدرت و عظمت حکم‌فرمایی کرده‌اند، ولی درنتیجه یک غفلت کوچک پایه‌های تختشان از بنیان در رفته و به زیر افتاده‌اند.

و ما بقیاً علی ترکتمالی ولکن خفتما صرف اللیالی یعنی تو این خوبی را نه به خاطر من کردی بلکه از ترس گردش روزگار کردی.

راست است فواره چون بلند شود سرنگون شود.