بریده‌هایی از کتاب ترامپ در کاخ سفید؛ تراژدی و مضحکه

هم‌اکنون در کاخ سفید لانه کرده است،

نه تنها کابینه‌ای جدید، بلکه آرمانی نو هم‌اکنون در کاخ سفید لانه کرده است، و آن نئوفاشیسم است. این آرمان از برخی جهت‌ها با فاشیسم کلاسیک دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ ایتالیا و آلمان همانند است. اما مشخصات تاریخی ویژهٔ اقتصاد سیاسی و فرهنگ ایالات متحده در دهه‌های آغازین سدهٔ بیست و یکم را دارد. این نئوفاشیسم، ویژگی‌های رئیس جمهور، نزدیک‌ترین رایزنان او، و برخی از اعضای کابینه‌اش را توصیف می‌کند (۲). اگر از چشم‌انداز گسترده‌تر جامعه‌شناختی بنگریم، این نئوفاشیسم، پایگاه‌ها و صف‌بندی‌های طبقاتی رأی دهندگان، و نژادپرستی و ملی‌گرایی همراه با بیگانه‌هراسی را نشان می‌دهد که دانِلد ترامپ را به منصب ریاست جمهوری رساند. گفتمان و عمل سیاسی نئوفاشیستی، هم اکنون همه روزه در یورش‌های دشمن‌خویانه به ستم‌دیدگان نژادی، مهاجران، زنان، اعضای گروه‌های LGBTQ ، زیست‌بوم‌گرایان و کارگران نمایان می‌شود.

این سخن، کذب محض است که نولیبرالیسم ـ‌که پیروان آن ترجیح می‌دهند آن را «هواداری از آزادی‌های فردی» بنامند- قطب مخالف فاشیسم است. «هواداری از آزادی‌های فردی» و فاشیسم، به‌واقع دو روی یک سکه‌اند.

دغدغهٔ جنبش نولیبرال چگونگی تسلط یافتن بر نظام اقتصادی و دگرگونی قانون اساسی ـ‌یا تغییر تفسیرهای موجود از آن که به‌واقع به همان معنی است- به منظور کاستن امکان حکومت واقعی اکثریت است. آنان طرح انجام چنان اقداماتی را در سر می‌پرورانند تا هرکس که برگزیده شود، سلطهٔ صاحبان ثروت دچار دگرگونی چشم‌گیر نشود یا از میان نرود.

جغرافیای الگوهای رأی‌دهی نشان می‌دهد که حامیان سیاسی حزب ناسیونال سوسیالیست هیتلر، پروتستان‌های ساکن ناحیه‌های روستایی و صاحبان شغل‌های اداری متوسط به پایین و مالکان کسب‌وکارهای کوچک ناحیه‌های شهری بودند. از این رو، نه ثروت‌مندان و نه تهی‌دستان، گرایشی ویژه به حمایت از حزب نازی نشان ندادند و حتی در میان مسیحیان نیز هویت مذهبی‌شان (دراین تصمیم‌گیری) اهمیت بسیار داشت (۸).

برتولت برشت در سال ۱۹۳۵ پرسید: چگونه کسی می‌تواند واقعیت را در بارهٔ فاشیسم بگوید، اما در مخالفت با سرمایه‌داری که پدید آورندهٔ آن است ــــ ساکت باشد؟»

فاشیسم محصول ناگزیر گسترش سرمایه‌داری انحصاری و امپریالیسم است.

آخرین موج بزرگ فاشیسم جهانی در دههٔ ۱۹۳۰، به هنگام وقوع بحران بزرگ رخ نمود. اشتیاق کاستی ناپذیر فاشیسم به جنگ و نظامی‌گری، به جنگ جهانی دوم انجامید و با پدید آمدن جنگ افزارهای هسته‌ای، این اشتیاق می‌تواند نوع ما را نابود کند. خوشبختانه، کار فاشیسم در آن زمان به شکست انجامید. اما فاشیسم، همواره تا زمانی که سرمایه‌داری وجود داشته باشد، در گوشه و کنار به کمین می‌نشیند و خود را برای هجوم آماده می‌کند.

هدف سیاست «اول، آمریکا» ی کاخ سفید که ترامپ در سخن‌رانی مراسم تحلیفش به تبیین آن پرداخت، «به شکل نوزایی ملی‌گرایانه‌اش» ـ‌که از ویژگی فاشیستی برخوردار است‌ــــ تسلط بر اروپا و مستعمرات آن، همانند آن‌چه در آلمان نازی رخ داد، نیست؛ بلکه برقراری سلطهٔ دوبارهٔ ایالات متحده بر همهٔ جهان و پیشروی آن به‌سوی خشونت آمیزترین مرحلهٔ امپریالیسم است (۱۳).

ایالات متحدهٔ امروز که دیر زمانی رهبری جهان را به عهده داشته است، دوره‌ای بلند مدت از افول امپریالیستی را تجربه می‌کند که با رکود اقتصادی همراه شده است