بریده‌هایی از کتاب گودال‌ها

«من خنگ نیستم. می‌دونم همه فکر می‌کنن من خنگم. فقط دوست ندارم جواب سؤالاشون رو بدم.»

استنلی جد بزرگی داشته که از یک کولی یک‌پا خوکی می‌دزدد و کولی هم او و تمام نواده‌هایش را نفرین می‌کند. البته استنلی و والدینش به نفرین اعتقاد نداشتند، اما هر بار که مشکلی پیش می‌آمد انگار با مقصر دانستن یک نفر خیالشان راحت می‌شد.

«خلاف قانونه که یه کاکاسیاه یه زن سفید رو ببوسه.» کاترین گفت: «خب، پس باید من رو هم دار بزنی، چون من هم اون رو بوسیدم.» کلانتر توضیح داد که: «اگه تو اون رو ببوسی خلاف قانون نکردی. اما اگه اون تو رو ببوسه خلاف قانونه.» «در نظر خدا همه برابریم.» کلانتر خندید. «پس اگه من و سام با هم برابریم چرا نمی‌ذاری ببوسمت؟»

هیچ‌کس از او خوشش نمی‌آمد و واقعیت این بود که حتی خودش هم خود را دوست نداشت. اما حالا خودش را دوست داشت.

آن‌قدر خوشحال بود که خوابش نمی‌برد. می‌دانست دلیلی برای خوشحالی وجود ندارد. جایی شنیده یا خوانده بود که آدم قبل از آن‌که از سرما بمیرد، ناگهان احساس گرما و راحتی می‌کند. با خود گفت شاید دارد چنین تجربه‌ای را از سر می‌گذراند.

«وقتی تموم زندگیت رو تو یه گودال بگذرونی، تنها راهی که داری به سمت بالاس.»

خم شد و اولین بیل پر از خاک را در آورد و خاک‌ها را به کناری ریخت. با خود گفت: «فقط یه میلیون بار دیگه مونده.»

خانم بِل، معلم ریاضیات، داشت تناسب را درس می‌داد. به عنوان مثال سنگین‌ترین و سبک‌ترین شاگرد کلاس را انتخاب کرد و آن‌ها را مجبور کرد تا خودشان را وزن کنند. استنلی سه برابر سنگین‌تر از پسر دیگر بود. خانم بِل تناسب سه به یک را روی تخته نوشت، بی‌خبر از آن‌که تا چه حد باعث خجالت هر دو پسر شده است.

زیرو نگران نبود. گفت: «وقتی تموم زندگیت رو تو یه گودال بگذرونی، تنها راهی که داری به سمت بالاس.»

لبخند از چهره‌ی زیرو محو شده بود. آقای پندنسکی از او پرسید: «می‌خوای در آینده چه‌کار کنی؟» دهان زیرو محکم بسته بود. درحالی‌که به آقای پندنسکی زل زده بود، چشم‌های سیاهش بزرگ‌تر به‌نظر آمد. آقای پندنسکی پرسید: «چه‌کار می‌خوای بکنی، زیرو؟ دوست داری چه‌کار کنی؟» «دوست دارم چاله بکنم.»