بریده‌هایی از کتاب با من بیشتر حرف بزن

خوش‌شانس بودم که توانسته بودم کسی را به این خوبی بشناسم. اگر واقعاً شناخته نشوید، دوست داشته هم نمی‌شوید.

هیچ‌چیز به‌اندازهٔ بحران، ایمان ما را نمی‌سنجد.

ذهن انسان متوقف نمی‌شود، چرخ می‌خورد و می‌گردد و می‌ایستد. بعد برمی‌گردد و دوباره فکر می‌کند؛ چون مغزداشتن یعنی همین. قلب انسان هم بیکار نمی‌نشیند. ورم می‌کند، منقبض می‌شود، می‌شکند و می‌بخشد و می‌ایستد؛ چون قلب‌داشتن یعنی همین. زندگی دوامی ندارد، لرزان و سراسیمه می‌چرخد و تمام می‌شود، محو می‌شود؛ چون زندگی‌داشتن هم یعنی همین.

خوش‌شانس بودم که توانسته بودم کسی را به این خوبی بشناسم. اگر واقعاً شناخته نشوید، دوست داشته هم نمی‌شوید.

در آن لحظه از روز وقتی اولین گروه کودکان داشتند به‌سمت تپه می‌رفتند تا مراسم صبحگاهی را شروع کنند، لوسیِ دوازده‌ساله که احتمالاً حتی تام پتی از گروه موسیقی بن بارنانک را نمی‌شناخت، دست لاغرش را به پشتم زد و حرفی زد که دوست داشتم همه بزنند. نگفت متأسفم؛ گفت: "می‌دونم." چیزی امیدبخش‌تر از همراهی در این جهان وجود دارد؟

او به همهٔ ما یاد داد که توجه کنیم، که با هم مهربانانه حرف بزنیم، گوش بدهیم، درگیر هم شویم، مستقل فکر کنیم، ارتباط برقرار کنیم و در قلب بحران زندگی کنیم و پیروز شویم، که به نقش‌مان در جهان هستی فکر کنیم، از خودمان سؤال‌های بزرگ بپرسیم، که تلاش برای یافتن پاسخ را تاب بیاوریم، که استانداردهای بالا داشته باشیم، قدردان باشیم، قدر لحظات صلح و پیشرفت را بدانیم، که محکم به هم بچسبیم، همدیگر را بپذیریم و دوست داشته باشیم.

خوش‌شانس بودم که توانسته بودم کسی را به این خوبی بشناسم. اگر واقعاً شناخته نشوید، دوست داشته هم نمی‌شوید.