بریده‌هایی از کتاب زندگی حسینی

امام ششم (علیه‌السلام) فرمود: آیا گمان می‌کنی کسی که خود را وقف خدا کرده باشد خداوند برایش راه فرجی هموار نمی‌کند؟... چرا، به خدا قسم خداوند برایش گشایشی قرار خواهد داد. رحمت خدا بر بنده‌ای که خود را وقف ما کند. رحمت خدا بر بنده‌ای که مکتب ما را زنده کند.

امام ششم (علیه‌السلام) فرمود: شیعیان ما در راه اعتقادشان به ولایت ما می‌بخشند و هزینه می‌کنند. به‌خاطر محبت ما یکدیگر را دوست دارند. برای احیای مکتب ما به دیدار هم می‌روند. آنان کسانی هستند که اگر خشمناک هم بشوند ظلم نمی‌کنند؛ و اگر دلخوش باشند به زیاده‌روی و اسراف نمی‌افتند. وجود آنان برای همسایگانشان برکت است؛ و حضورشان در میان مردم سلامت و امنیت به همراه دارد.

امیر مؤمنان فرمود: «إن لم تکن حلیماً فتحلم! فإنّه قلّ من تشبّه بقوم إلّا أوشک أن یکون منهم» ؛ یعنی حتی اگر بردبار نیستی، تلاش کن که خود را بردبار نشان دهی و حالت بردباران را پیدا کنی؛ چراکه کمتر پیش می‌آید کسی خود را به گروهی شبیه سازد و از آنان نشود!

وقتی خانه برای برپایی مجلسی بی‌ریا و خالصانه، به محل ذکر خدا و یاد دوستان و برگزیدگان و اولیای او و به‌طور خاص سیدالشهدا و یاران او تبدیل شد، این خانه برای ساعاتی روضۀ بهشت و بقعۀ مزار آنان است و محل نزول ملائک و فرشتگان خواهد بود و عطر حضور آنان بوی طهارت و پاکی را در خانه منتشر خواهد کرد.

مصیبت کربلا که امام سوم و اهل‌بیتش در آن به‌شهادت رسیدند، به شکلی از اشکال اسطوره و حماسه‌ای بود که تشیع بر بنیان آن سامان یافت؛ چراکه حافظه تشیع را شکل داد و به این جماعت، گذشته‌ای مشترک بخشید و ریشۀ آن را در عمق تاریخ دوانید و بالاتر از این، نمونه‌ای ارائه کرد تا بدان اقتدا کنند و مجموعه‌ای از آیین‌ها را صورت داد که خصوصیت‌های اعتقادی شیعۀ امامیه را شکل بخشید. این آیین‌ها هرسال در مراسم منظمی یادآوری می‌شوند تا شیعیان، از این طریق، با امامان خود تجدید عهد کنند و بدین‌ترتیب، مفهوم امامت در دسترس فهم و حس مخاطب عام قرار می‌گیرد.

شما را به تقوا و پرهیزکاری سفارش می‌کنم و تلاش برای خدا و راستگویی و امانتداری و سجده‌های طولانی و همسایه‌داری... که پیامبر اسلام برای این‌ها آمده است و هنگامی‌که یکی از شما در دین خود پرهیزکار بود و راست گفت و امانتداری کرد و با مردم خوش‌اخلاق بود، خواهند گفت: ببین، این شخص ’شیعۀ جعفری‘ است

«هان ای شیعیان، شما به ما منسوب هستید و شما را به نام ما می‌شناسند؛ پس باعث زینت ما باشید، نه مایه ننگ ما

مونتگمری وات، مستشرق و اسلام‌پژوه مشهور معاصر، می‌گوید: اگر تعالیم اسلامی و سخنان پیامبر و اهل‌بیت به گوش مردم اروپا می‌رسید، بسیاری از ایشان آن‌ها را می‌پذیرفتند و پروفسور دهرمندرنات، شاعر و ادیب هندو، در سومین همایش بین‌المللی باران غدیر، درحالی‌که اشک می‌ریخت، می‌گفت: اگر امروز برخی در جهان، اسلام را نمی‌شناسند و با امام‌علی و فرزندانش بیگانه‌اند، به‌خاطر کوتاهی ماست! ما باید کلمات نهج‌البلاغه را مانند آب و برق که به خانه‌ها لوله‌کشی و سیم‌کشی می‌کنند، به در خانه‌های مردم برسانیم.

آن‌که بی‌بصیرت دست به‌کار برد، چون کسی است که در راه خطا گام بردارد و هرچه سریع‌تر رود، از مقصد دورتر گردد.

ما اکنون چند نفر هستیم؟ با برقراری یک مجلس کوچک خانوادگی «حدیث کسا» پنج نفر هستیم؟ با راه‌اندازی یک هیئت عزاداری محلی دویست نفریم؟ با برپایی یک محفل پرشور جوانانه، هزار نفریم یا بیشتر؟ ما چقدر فرصت اتصال و پیوند را برای تشنگی‌های این روزگار به آن دریای بی‌پایان فراهم ساخته‌ایم و بر «جماعت» خود افزوده‌ایم؟ راستی ما هرکدام چند نفر هستیم؟