بریده‌هایی از کتاب پارسای پارسی

جابر نقل می‌کند که رسول خدا (ص) فرمود: «همانا اشتیاق بهشت‌ به سلمان بیش از اشتیاق سلمان به بهشت است

به پیامبر (ص) عرض کردند: ‌ ای رسول خدا! این قوم چه کسانی هستند که اگر ما پشت به دین کنیم، خدای تعالی آنان را به جای ما قرار می‌دهد؟ رسول خدا (ص) دست به شانه‌ی سلمان زد و فرمود: این و قوم این مرد هستند.

اسلام که از مطهِّرات است، او را بسان آب، زلال و پاک کرد.

روز خندق، انصار می‌‌گفتند: سلمان از ماست. مهاجران می‌‌گفتند: نه، سلمان از ماست، پیامبر آنان را صدا زد و فرمود: سلمان از ما اهل بیت است! راستی او به این شرافت سزاوار بود.

مرقد شریف حضرت سلمان (س) : در مدائن، در پنج فرسخی بغداد، نزدیک تاق کسری قرار دارد.

طبق وصیت او برای مراسم تدفین او حضرت علی (ع) و قنبر آمدند و سلمان را غسل و کفن کردند و حضرت این شعر را بر کفن او نوشت: و فدت علی الکریم بغیر زاد من الحسنات و القلب السلیم و حمل الزاد اقبح کل شیء اذا کان الوفود علی الکریم بدون ره توشه‌ای از نیکی‌ها و قلب سلیم به درگاه خدای کریم وارد شدم و اگر قرار باشد که آدمی به محضر شخص بزرگواری وارد شود بر داشتن توشه‌ی راه زشت‌ترین چیزهاست

از شش چیز در شگفتم: سه چیز آن مرا می‌خنداند و سه چیز دیگر به گریه‌ام می‌اندازد. آن سه چیز که مرا به گریه می‌اندازد: جدایی از دوستان محمّد (ص) ، هراس و وحشت قیامت و ایستادن در پیشگاه خدای عزّوجلّ است. و امّا آن سه چیزی که مرا به خنده وا می‌دارد: یکی کسی است که در پی دنیاست، حال آن‌که مرگ در پی اوست. دیگری کسی که در غفلت به سر می‌برد، حال آن‌که از او غافل نیستند؛ یعنی خداوند ناظر اعمال اوست و سومی کسی که دهانش به خنده باز می‌شود، در صورتی که نمی‌داند آیا خداوند از او خشنود است یا ناخشنود