بریده‌هایی از کتاب چشم به راه! مبانی و کارکردهای انتظار (جلد ۳)

انتظار در مکتب تشیع، حالت انسانی است که با پیراستن وجود خویش از بدی‌ها و آراستن آن به خوبی‌ها، در ارتباطی مستمر با امام و حجت زمان خویش، همه همت خود را صرف زمینه‌سازی ظهور مصلح آخرالزمان می‌سازد و برای تحقق وعده الهی نسبت به برپایی دولت کریمه اهل بیت: با تمام وجود تلاش می‌کند.

ما درصدد خشکانیدن ریشه‌های فاسد صهیونیسم، سرمایه‌داری و کمونیسم در جهان هستیم.

مجلسی از امام صادق (عج) چنین نقل می‌کند: هر کس از شما بمیرد در حالی‌که منتظر این امر باشد، همانند کسی است که با حضرت قائم (عج) در خیمه‌اش بوده باشد. سپس حضرت چند لحظه‌ای درنگ کرد و آن‌گاه فرمود: نه، بلکه مانند کسی است که در خدمت آن حضرت شمشیر بزند. سپس فرمود: نه، به خدا همچون کسی است که در پیش‌گاه رسول خدا (ص) شهید شده باشد.

«انتظار» در لغت به معنای چشم‌داشتن یک تحول، یک رویداد خوب و یک گشایش یا چشم به راه بودن آینده‌ای مطلوب، عزیزی سفر کرده، آمدن انسانی دست‌گیر و ... به کار می‌رود.

توجه به امام مهدی (عج) به عنوان آخرین «حجت خدا» و امام حیّ و حاضری که نسبت به وضعیت حال مسلمانان نیز بی‌تفاوت نیست

درمانده (مضطری) که خداوند را می‌خواند و خداوند نیز او را اجابت می‌کند و گرفتاری‌اش را برطرف می‌سازد