بریده‌هایی از کتاب همه‌ی آن‌چه همیشه می‌خواستیم

خودت هم خوب می‌دونی که لباس آدم نشون‌دهندهٔ بی بندوباری نیست. مثل این می‌مونه که بگی یکی که دامن کوتاه پوشیده یعنی حتماً یه منظوری داره.»

با مذهب یا آدم‌های مذهبی مشکلی ندارم، حتی آن‌ها که مستقیماً دربارهٔ دین و مذهب‌شان حرف می‌زنند؛ چیزی که نمی‌توانم تحمل کنم، دیدن آدم‌های ریاکاری است که به خودشان اجازهٔ قضاوت می دهند،

یادته روانشناس به‌مون گفت که قسمت قُدامی مغز پسرها تا وقتی به بیست‌وپنج‌سالگی برسن هنوز کامل رشد نکرده؟... به همین خاطر هم هست که معمولاً تجزیه‌وتحلیل‌های اشتباه می‌کنن.»

این حالت برخلاف خانم‌های خانه‌دار دیگری بود که در بل‌مید زندگی می‌کردند و همیشه ماسک دروغین سعادت و خوشبختی به چهره داشتند. از آن دسته آدم‌هایی که در جواب سؤالات ساده که خیلی هم پاسخش برایت اهمیتی نداشت، مثل: «چه کارها می‌کنی؟»، همیشه می‌گفتند که چقدر زندگی‌شان راضی‌کننده و کامل است. «مشغول، مشغول، مشغول! خوشحال، خوشحال، خوشحال! همه چی خوب! مشغول، خوشحال و خوب!» دوستی داشتم که این جواب سطحی را می‌داد: «بهتر از عالی!» ازدواجش، بچه‌هایش، تعطیلات تابستانش، همه، همیشه بهتر از عالی بودند. حتی وقتی خیلی قاطع می‌گفتند «شکایتی ندارم!» وضع بدتر بود، چون می‌دانستم که شکایت دارند و عاقبت شکایت هم می‌کنند و به آن ادامه می‌دهند؛

روانشناس به‌مون گفت که قسمت قُدامی مغز پسرها تا وقتی به بیست‌وپنج‌سالگی برسن هنوز کامل رشد نکرده؟... به همین خاطر هم هست که معمولاً تجزیه‌وتحلیل‌های اشتباه می‌کنن