بریده‌هایی از کتاب دست نوشته های یک نگهبان ساختمان

انسان‌هایی که بیشتر سختی کشیده اند مانند تیری در کمان هستند که به عقب کشیده شده، مادامی که رها شود از دیگران جلو می‌افتد.

نگهبانی بهترین فرصت برای خواندن و نوشتن است.

همه ما می‌توانیم معجزه کنیم به شرطی که یادگیری را شروع کنیم.

هر چی افراد بیشتری شیر و پلنگ و گرگ می‌شوند نسل این حیوانات بیشتر منقرض می‌شود انگار یک تناسبی این وسط هست.

بخوانید، خواندن شما را به تفکر وا می‌دارد، چون فکر کردید، بیشتر می‌خوانید. این چرخه همانطور ادامه دارد.

وقتی میگم هر مشکل یک ایده هست گاهی وقت‌ها توی یک شرایطی قرار می‌گیریم که اولش کمی ناراحت کننده است و بابتش عذاب می‌کشیم، اما بعد مدتی می‌بینم که اینقدر هم این قضیه عذاب آور نبوده مثل همون عروسک و اسباب بازی که تو دوران کودکی بابتش گریه، قهر و دعوا می‌کردیم بعد که کمی بزرگتر شدیم و به این‌ها فکر می‌کردیم برامون جالب بود که بخاطر چه چیزهایی گریه می‌کردیم. شاید روز قیامت هم بخاطر کارهایی که توی این دنیا انجام دادیم تعجب کنیم که بخاطر چی، چه کارهای ناشایستی انجام دادیم که خود همین‌ها موضوعی هست برای تفکر و نوشتن.

در کل گاهی که فکر می‌کنم بیشتر به این جمله آنونیموس پی می‌برم که (بردگان نسل جدید، اسیر زنجیر نیستند آنها را اسیر بدهی‌هاشون می‌کنند.)

بعدظهر کارگرها می‌رفتند و کارگاه خالی می‌شد. من می‌ماندم و احوالاتم، خستگی را که با یک چای داغ می‌فرستادم دنبال نخود سیاه، تنهایی و سکوت را هم می‌آوردم کنار خودم تا براشون کتاب بخونم، می‌موند دغدغه مشکلات مالی که سر اینو به راحتی نمی‌شد کلاه گذاشت، پس به شرط جبران، چند ساعتی اجازه می‌داد تا کتاب بخوانم.

کمی آنطرف‌تر، آجر پیر از اجدادش «خشت» می‌گفت و از خاطرات خودش که سالها در مکانی دیگر بوده و پس از تخریب، او را به اینجا آورده بودند، او به آجرهای تازه پخته شده نصیحت می‌کرد و می‌گفت نگذارید رنگ و نژاد باعث تفرقه شما بشود. آجر زرد و قرمز، سفید و سبز نداریم همه آجر هستیم و هر کدام بهر کاری، همه باید در این ساختمان مصرف بشویم و هدف همه، ساخت این بنا هست.