بریده‌هایی از کتاب نفر بعدی که در بهشت ملاقات می‌کنید

«این رو یادت باشه آنی! هرچی که ما بنا کردیم، روی شونه‌های کسانی بود که قبل‌تر از ما بودن. و وقتی تیکه‌های بدنمون از هم جدا شد، اونایی که قبل‌تر از ما بودن، کمکمون کردن تا دوباره اون تیکه‌ها رو به بدنمون وصل کنیم.»

«روی زمین، جواب چی شده‌ها رو درک می‌کنیم. پیداکردنِ جوابِ چراها یه‌ذره بیشتر طول می‌کشه!»

این احمقانه بود. عشق انتقام نیست. نمیشه مثل یه سنگ پرتش کرد. و نمی‌تونی به‌وجودش بیاری تا مشکلاتت رو باهاش حل کنی. به‌زور عشق رو به‌دست آوردن، مثل این می‌مونه که گلی رو بچینی و اصرار داشته باشی که رشد می‌کنه.».

عشق باید خودش بیاید. به همین سادگی!

کودکان در ابتدا به والدینشان نیازمندند. در طول زمان، آنها را پس می‌زنند و سرانجام تبدیل به خودِ آنها می‌شوند.

هیچ داستانی وجود ندارد که از داستان‌های دیگر جدا باشد. زندگی‌های ما مثلِ نخ‌های یک ماشین پارچه‌بافی به یکدیگر متصل‌اند و از راه‌هایی درهم تنیده شده‌اند که ما هرگز متوجه نمی‌شویم.

«روی زمین، جواب چی شده‌ها رو درک می‌کنیم. پیداکردنِ جوابِ چراها یه‌ذره بیشتر طول می‌کشه!»

«روی زمین، جواب چی شده‌ها رو درک می‌کنیم. پیداکردنِ جوابِ چراها یه‌ذره بیشتر طول می‌کشه!»

«ما از تنهایی می‌ترسیم آنی؛ اما تنهایی به خودی خود وجود نداره. هیچ شکلی نداره. فقط یه سایه‌ست که روی ما افتاده. و همون‌طور که وقتی نور تغییر می‌کنه، سایه محو میشه، اون احساس اندوه هم وقتی ما حقیقت رو ببینیم، ازمون دور میشه.».

آنی چون جوان بود، هرگز دربارهٔ پایان‌ها فکر نکرده بود. هرگز دربارهٔ بهشت فکر نکرده بود. اما هر پایانی، شروعِ یک آغاز است. و بهشت همیشه به ما فکر می‌کند.