بریده‌هایی از کتاب حجاب من؛ نگرشی ساده اما نو به موضوع حجاب

اگر دختر به دنیا می‌آمد، خویشاوندانش با تأسف و ترحم فوق‌العاده، پدر طفل و کسان او را تسلیت گفته، دختر بودن مولود را نوعی خشم از طرف نیاکان و اجداد شمرده [و] توصیه می‌کردند تا در جلب محبت و لطف ارواح، کوششی بیشتر به عمل آید

همچنین در قانون‌شان چنین آمده‌است: «قضا و قدر حتمی، توفان، مرگ، جهنم، زهر کشنده، افعی و مار گزنده، آتش سوزان، هیچ‌کدام از زن بدتر نیست.»

در مصر رسم چنین بود که هر وقت آب رود نیل کم می‌شد، دختری را زینت می‌کردند و او را به رود می‌انداختند تا غرق شود و بر این عقیده بودند که بدین‌وسیله بر آب رود نیل افزوده می‌گردد.

در روم، مرد، حاکم بی‌چون‌وچرای زن و خانواده خویش بود و تنها کسی بود که اختیاردار مرگ و زندگی زن بود.

زن از نظر رومیان، مظهر کامل شیطان و انواع ارواح موذی بود که با حیله و نیرنگ خویش، همیشه دامی در راه صید دل‌ها و عقل‌ها و انحراف مغزها، در دست دارد. به همین دلیل، از آزردن او کوتاهی نمی‌کردند و حتی مانع خندیدن و سخن‌گفتنش می‌شدند. زنان رومی به‌عنوان «اشخاص» نبودند، بلکه جزء «اشیاء» به شمار می‌آمدند.

سقراط، فیلسوف بزرگ یونانی، وجود زن را بزرگ‌ترین منشأ انحطاط بشریت می‌دانست. فیثاغورث، دیگر دانشمند یونانی، معتقد بود اصلی خوب وجود دارد که نظم، نور و مرد را آفریده است و اصلی بد که آشوب، تیرگی و زن را آفریده است. همچنین ارسطو بر این باور بود که زن چیزی نیست مگر مرد ناکام، خطای طبیعت و حاصل نقصی در آفرینش.

از این‌رو سقراط، سلوک با زن را نوعی زجر و ریاضت می‌داند.

از یکی از قانونگذاران یونان به نام «سولون» خواستند، قانونی برای سختگیری بر افراد مجرد وضع کند، اما وی امتناع کرد و گفت: «زن باری سنگین است».

مردان شهوتران با شعارهایی خوش رنگ و لعاب مانند: «آزادی زنان»، «رسیدن به حقوق مساوی با مردان» سعی در فریب زنان داشته و دارند. رهایی از حیا، عفت، حجاب و...، بیرون کشیدن از خانه‌ها و پرداختن به تمایلات افسار گسیخته جنسی‌شان از جمله اغراض شوم آنهاست. به واقع، این آزادی، متعلق به مردان است چون در هر جا که اراده کنند، می‌توانند از زنان و جذابیت‌ها و زیبایی‌های آنها سوءاستفاده کنند