بریده‌هایی از کتاب این کتاب را بسوزان؛ برندگان پن از قدرت واژگان می‌گویند

در هر کشوری، آزادی اندیشه و بیان، حق جهان‌شمول آدمی است. آزادی، که انسان مدرن چون آب و نان مشتاق و محتاج آن است، هیچ‌گاه نباید با احساسات ملی‌گرایانه، حساسیت‌های اخلاقی، یا –بدتر از همه- منافع تجاری یا نظامی، محدود شود. اگر ملت‌های بسیاری شرمناک رنج‌شان از فقرند، از آن رو نیست که آزادی بیان دارند، که به دلیل نداشتنِ آن است.

هر رمان مشارکت برابری است میان نویسنده و خواننده و این تنها جایی در دنیاست که دو غریبه می‌توانند در صمیمیتی مطلق و بی‌نقص با یکدیگر ملاقات کنند. من زندگی‌ام را در گفتگو با مردمی گذرانده‌ام که هرگز آنها را ندیده‌ام

این موضوع به نظرمان حیرت‌انگیز آمد که زن‌بودن به‌خودی‌خود به معنی داشتن هوش، استعداد، توانایی و جذابیت کمتر در برابر مردان، حتی ناخوشایندترین آنهاست.

کافکا نوشت که یک کتاب تبری است برای شکستن دریای یخ‌زدة درون‌مان.

تقویت احساس همدلی به واسطة هم‌ذات پنداری با زندگی شخصیت‌های داستانی، عموماً به عنوان یکی از اهداف روایت مطرح شده است

انسان‌ها به داستان نیاز دارند. نیاز آنها به داستان تقریباً به شدت نیازشان به غذاست و به هر صورتی که داستان‌ها ارائه شوند –چه چاپ‌شده بر روی کاغذ و چه بر روی صفحة تلویزیون- تصور زندگی بدون آنها غیرممکن است.

ما بزرگ‌تر می‌شویم اما عوض نمی‌شویم. پیچیده‌تر می‌شویم اما در درون‌مان هم‌چنان مثل خودِ جوان‌ترمان، مشتاق به شنیدن داستان بعدی و بعدی باقی می‌مانیم. سال‌هاست که در یک‌یک کشورهای غربی مقاله پشت مقاله منتشر می‌شود تا بر این واقعیت افسوس بخورند که هر روز افراد کمتری کتاب می‌خوانند و به زمانه‌ای پای گذاشته‌ایم که عده‌ای آن را «دورة پساادبیات» نامیده‌اند. این قضیه می‌تواند درست باشد ولی در عین حال این مسئله اشتیاق فراگیر نسبت به داستان‌ها را کاهش نداده است.

انجام دادن کاری به قصد لذت و زیبایی محض انجام آن. به تلاش لازم و ساعات طولانی تمرین و انضباط لازم برای تبدیل شدن به یک پیانیست یا رقصندة ورزیده فکر کنید. تمام رنج‌ها و مرارت‌ها، تمام فداکاری‌ها برای رسیدن به چیزی که یکسره و به طرز با شکوهی... بی‌فایده است. با این وجود، داستان در قلمرویی قرار گرفته که به نوعی با سایر هنرها تفاوت دارد. واسطة آن زبان است و زبان چیزی است که میان ما و دیگران مشترک است؛ چیزی عمومی برای همة ماست.

به عبارت دیگر، هنر بی‌فایده است؛ حداقل وقتی با کار یک لوله‌کش برای مثال، یا یک دکتر، یا یک مهندس راه‌آهن مقایسه می‌شود. اما مگر بی‌فایدگی چیز بدی‌است؟ آیا نبود یک هدف عملی بدین معنی است که کتاب‌ها و نقاشی‌ها و کوارتت‌های زهی فقط وقت ما را تلف می‌کنند؟ خیلی از مردم این‌طور فکر می‌کنند. اما من اعتقاد دارم که همین بی‌فایدگی هنر است که به آن ارزش می‌دهد و خلق هنر چیزی است که ما را از تمام موجودات دیگری که بر این سیاره زندگی می‌کنند متمایز می‌کند و چیزی است که در اصل ما را به مثابة انسان تعریف می‌کند.

بعضی‌ها دوست دارند فکر کنند که تقدیر پر جوش و خروش از هنر در واقع از ما آدم‌های بهتری می‌سازد –منصف‌تر، اخلاقی‌تر، حساس‌تر، و با فهم و درک بیشتر. شاید این مسئله درست باشد –در موارد نادر و منفرد خاص. اما بیایید فراموش نکنیم که هیتلر می‌خواست در زندگی یک هنرمند باشد. حاکمان مستبد و دیکتاتورها رمان می‌خوانند. قاتلان در زندان رمان می‌خوانند. و کیست که بگوید آنها همان لذتی را از کتاب‌ها نمی‌برند که هرکس دیگر؟