بریده‌هایی از کتاب سرود رستگاری

۲. فرزانه کسی است که هشیاری‌اش آسیب ندیده از شهوات، آن که مسلط است بر خود، با آهستگی است و پاک، و بی‌چیز، آن که فارغ است، کم‌خوار است، آرام است و پایدار، و پناهیده در من.

دم واپسین: دم مردن. در هند، بر اساس باوری که در بهگودگیتا بیان شده معتقدند که اندیشه آخرین در ذهن میرنده هستی آتی او را تعیین می‌کند. بازگشت مجدد او بر اساس فکر دم واپسین او تعین پیدا می‌کند. ترک علائق و کشتن آرزو از همین روی لازم می‌شود. این، البته، در مورد کسی که به دانش خود دست یافته صادق نیست.

تو یگانه‌ای با دورترین ستاره و کوچک‌ترین تیغه علف.

خود نه در بند آفرین نکوست و نه نفرین نکوهیده. مرا نشاید کردوکار این سرایی یا آن سرایی. هستی را پاکی به یکسان می‌برازد، پاکی پاک و پاکیزه. چرا تو که همانا همگانی، به دل گریانی؟

۱۹. حقا که حقیقتی، بر کنار از تغییر، آرمیده و یکتا، از خمیره آزادی. نه تو را وابستگی است و نه بیزاری. دریغا که در رنج و شکنجی به آرزومندی چیزها.

جسته از دام امید و رسته از آئین‌های پالاینده، مرد رستگار غریق در مطلق است. چنین، برخاسته از سرهستی، اوست حقیقت، پاک و بی‌آلایش.

نه وداهایند، نه جهان‌ها؛ نه خدایانند، نه قربان‌ها. قطعآ نه مراتبی هست، نه مراحل زندگانی، نه خانمان، نه تولد. نه راه دود است و نه راه نور. تنها حقیقت برین هست، برهمن همگون.