بریده‌هایی از کتاب بیمار بعدی

زنان ستاره‌ی دنباله‌دار می‌خواهند مرا ببخش که چیزی در آسمانم نیست

هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین!

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم

جز اعتماد بر قفسِ آسمان نکن بر شاخه‌ی شکسته‌ی من آشیان نکن من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

تنهایی من جمعیت دارد

نگاه‌دارِ تو باشد خدا، تو نیز به شُکرش «نگاه دار دلی را که بُرده‌ای به نگاهی»

دیگر بس است هرچه خدا حافظ تو شد ای دل از این به بعد خدا را تو حفظ کن!

هرگز ننشین متر نکن خوبی خود را اندازه‌ی خوبی به ندانستنِ آن است

مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها

در خیابانِ خودفروشی‌ها نانِ من آجر است شکر خدا سفره‌ی خانه‌ام اگر خالی‌ست سفره‌ی دل پُر است شکرِ خدا دوره‌ی اعتقادسازی‌هاست کافرِ مُطلقم خدا را شکر! روزگارِ زرنگ‌بازی‌هاست من هنوز احمقم! خدا را شکر!

کدام مبدأِ عقل و کدام مقصدِ عشق میان این دو فقط نامه بر گرفتار است کبوتری که از آغاز در قفس باشد اگر رها بشود بیشتر گرفتار است

من یک عُقابِ در قفسم

مال و منال و ثروتم جاه و جلال و شوکتم علم و کمال و کسوتم سارقِ کاردانِ من! این‌همه را گذاشتی خواب مرا ربوده‌ای؟!

عقلی اگر نبود به سر، اکنون دیوانه‌وار گریه نمی‌کردیم ابری شدیم و دود شدیم آخر تا قطره‌قطره رود شدیم آخر این رود اگر به درّه نمی‌اُفتاد چون آبشار گریه نمی‌کردیم او گفت گریه راه درستش نیست اما نگفت راه درستش چیست ما خود دَوای درد نمی‌دانیم با این سواد، نسخه نمی‌خوانیم آن را اگر طبیب نمی‌پیچید روزی سه بار گریه نمی‌کردیم!

من آدمم عزیز! خطا نیز می‌کنم من آدمم عزیز! مرا امتحان نکن! ارزان مرا خریده و ارزان فروختند با چون منی حراج زده سر گران نکن از تاجرانِ قبل، بپرس از بهای من من جز زیان نداشته‌ام پس زیان نکن آری... برو! برو! برو با دیگران ولی هرگز مرا مقایسه با دیگران نکن! این شعر را بخوان و فراموش کن، همین! این شعر را برای خودت داستان نکن...

میان این‌همه یاری که در کنار من است فقط غم است که با من کنار می‌آید اگرچه بعد زمستان فقط زمستان است بزک نمیر که روزی بهار می‌آید! همیشه منتظرم... گرچه خوب می‌دانم هرآنچه می‌کشم از انتظار می‌آید

مثل شومینه‌ی برقی وسطِ فصلی سرد شعله را در بغلِ چوب نگه داشته‌ای آن گلی را که برایت شبِ عقد آوردم گرچه خشکیده ولی خوب نگه داشته‌ای روی هر طاقچه و توی هرآنچه کُمُد است آن‌همه شیشه‌ی مشروب نگه داشته‌ای! من در آن خانه فقط جنسِ اضافی بودم؟

برای رد شدن از میله‌های تاریکی روایت است که راهِ فرار می‌آید کدام راه؟! که دنیا هزار راهِ شب است به شهرزاد بگو که هزار شب عقب است!

«به‌غیر سینه‌ی صدچاکِ خویش در صفِ محشر شهیدِ عشق نخواهد نه شاهدی نه گواهی»

من فقط روزنامه‌ای بودم بین انبوه دسته‌بندی‌ها مرگ در صفحه‌ی حوادث بود زندگی در نیازمندی‌ها