بریده‌هایی از کتاب فرخی سیستانی

مرا بینی چنان بینی که من یکساله بیمارم دلا با تو وفا کردم کزین بیشت نیازارم

ملک را در جهان هر روز جشنی باد و نوروزی

فرخش بادو خداوندش فرخنده کناد عید فرخنده بهمنجنه بهمن ماه

در تهنیت جشن سده و مدح وزیر گر نه آیین جهان از سر همی دیگر شود چون شب تاری همی از روز روشنتر شود روشنایی آسمان را باشد و امشب همی روشنی بر آسمان از خاک تیره بر شود روشنی بر آسمان زین آتش جشن سده‌ست کز سرای خواجه با گردون همی همسر شود آتشی کرده‌ست خواجه کز فراوان معجزات هر زمان گیرد نهادی، هر زمان دیگر شود گاه گوهرپاش گردد، گاه گوهرگون شود گاه گوهربار گردد، گاه گوهربر شود گاه چون زرین درخت اندر هوا سر بر کشد گه چو اندر سرخ دیبا لعبت بربر شود گاه روی از پردهٔ زنگارگون بیرون کند گاه زیر طارم زنگارگون اندر شود گاه چون خونخوارگان خفتان به خون اندر کشد گاه چون دوشیزگان اندر زر و زیور شود

تا در طلب دوست همی بشتابم عمرم به کران رسید و من در خوابم گیرم که وصال دوست در خواهم یافت این عمرگذشته راکجا دریابم

یاد باد آن شب کان شمسهٔ خوبان طراز به طرب داشت مرا تا به گه بانگ نماز من و او هر دو به حجره درو می مونس ما باز کرده در شادی و در حجره فراز گه به صحبت بر من با بر او بستی عهد گه به بوسه لب من با لب او گفتی راز من چو مظلومان از سلسلهٔ نوشروان اندر آویخته زان سلسلهٔ زلف دراز خیره گشتی مه ، کان ماه به می بردی لب روز گشتی شب، کان زلف به رخ کردی باز

زان بیم که در خواب فراق تو ببینم برهم نزنم دیده و در دیده نهم خار

گویند که معشوق تو زشتست و سیاه گر زشت و سیاهست مرا نیست گناه من عاشقم و دلم بر او گشته تباه عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه

خوشا عاشقی خاصه وقت جوانی خوشا با پریچهرگان زندگانی خوشا با رفیقان یکدل نشستن به هم نوش کردن می ارغوانی به قوت جوانی بکن عیش زیرا که هنگام پیری بود ناتوانی جوانی و از عشق پرهیز کردن چه باشد، ندانی، بجز جان گرانی جوانی که پیوسته عاشق نباشد دریغست ازو روزگار جوانی در شادمانی بود عشق خوبان بباید گشادن در شادمانی

مرو که گر بروی باز جان من برود