بریده‌هایی از کتاب واقعیت؛ ده دلیل برای اینکه درباره جهان اشتباه فکر می‌کنیم

انعکاس واقعیت چیزی نیست که بتوانیم از رسانه انتظار داشته باشیم انجامش بدهد. شما نباید انتظار داشته باشید که رسانه بتواند جهان‌بینی مبتنی بر واقعیتی را برای شما فراهم کند.

تقسیم جهان به دو سمت متمایز ساده و شهودی است، همچنین دراماتیک، چرا که منجر به تناقض می‌شود، و ما این کار را همیشه بدون فکر کردن انجام می‌دهیم.

شعبده بازهای قورت دادن شمشیر همیشه نشان داده‌اند که چگونه کارهای به ظاهر ناممکن، می‌تواند ممکن شود. انسان‌های الهام بخش، فراتر از ظاهر کارها، فکر و عمل می‌کنند.

در سال ۲۰۱۶، در مجموع ۴۰ میلیون پرواز مسافرتی- تجاری با امنیت در مقصدهایشان به زمین نشستند. تنها ده پرواز دچار حوادث مرگ بار شدند. البته، آنها وقایعی بودند که روزنامه‌نگاران در رابطه‌شان مطالب نوشتند: ۰.۰۰۰۰۲۵ درصد از کل پروازها. پروازهای ایمن ارزش خبر شدن ندارند.

به چه کسی می‌توانیم اعتماد کنیم؟ شکل دادن به جهان‌بینی‌تان بر مبنای اعتماد به رسانه‌ها مانند این است که با نگاه کردن به تصویر پاهایم نگرشی درمورد من در شما شکل بگیرد. البته که پاهایم بخشی از من، اما قسمت نسبتاً زشتی از بدنم هستند. قسمت‌های قشنگ‌تری هم دارم. دست‌هایم معمولی، اما واقعاً خوب‌اند. چهره‌ام قابل‌قبول است. این‌طور نیست که تصویر پاهایم تعمداً راجع به من دروغ بگوید. اما همهٔ وجودم را هم نشان نمی‌دهد.

امروزه جمعیت جهان ۷.۶ میلیارد است، و بله، به سرعت رشد می‌کند. سرعت رشد پیش از این شروع به کاهش کرده است، و کارشناسان سازمان ملل تقریباً مطمئن هستند در کمتر از چندین دهه روند کاهشی رشد جمعیت ادامه داشته باشد. آنها فکر می‌کنند که منحنی جایی بین ۱۰ تا ۱۲ میلیارد نفر در پایان قرن، مستطح شود.

یادتان باشد، وقایع می‌توانند بد باشند، و بهتر شوند. بهتر شوند اما همچنان بد باشند.

اما هر گونه ساده‌سازی اطلاعات می‌تواند گمراه کننده باشد و میانگین‌ها استثنا نیستند. میانگین‌ها به وسیله پنهان کردن واقعیت بزرگ (طیفی از داده‌های مختلف) با یک شماره می‌توانند گمراه کننده باشند.

با وجود تمام غرایز دراماتیک‌مان، به نظر می‌رسد غریزهٔ ترس است که بیشترین تأثیر را دارد؛ بر آنچه تهیه‌کنندگان اخبار انتخاب و به مصرف‌کنندگان عرضه می‌کنند.

دیدگاه «حفظ جان کودکان فقیر فقط جمعیت را افزایش می‌دهد» به نظر صحیح است، اما برعکسِ این عبارت درست است: فقط تأخیر در فرار از فقر شدید، جمیعت را افزایش می‌دهد. هر نسلی که در فقر شدید بماند، نسلی جدید، حتی بزرگ‌تر، به وجود می‌آورد. تنها روش ثابت‌شده برای محدود کردن رشد جمعیت، از بین بردن فقر شدید و بخشیدن زندگی بهتر به مردم است، که شامل تحصیلات و وسایل پیشگیری از بارداری می‌شود.

آن‌ها داستان‌هایی درباره فقر شدید و میلیاردرها را به داستان‌هایی درباره اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم که به سمت زندگی بهتر حرکت می‌کنند، ترجیح می‌دهند. روزنامه‌نگاران داستان‌سرا هستند. بنابراین کسانی هستند که مستندها و فیلم‌ها را می‌سازند، مستندهایی درباره فرد شکننده و ضعیف در مقابل فردی قدرتمند و بزرگ. فیلم‌ها هم معمولاً مبارزهٔ بین خیر و شر را نشان می‌دهند. غریزهٔ شکاف باعث می‌شود تقسیم‌بندی دوگانه را متصور شویم، در حالی که یک طیف وسیع وجود دارد. این اولین غریزه در فهرست ماست، زیرا بسیار شایع است و داده‌ها را به‌صورت بنیادی تحریف می‌کند. اگر به اخبار نگاه کنید، احتمالاً از داستان‌هایی در خصوص درگیری بین دو گروه یا عباراتی مانند «شکاف فزاینده» مطلع می‌شوید.

از همه مهم‌تر، به فرزندانمان باید فروتنی و کنجکاوی را یاد دهیم. در اینجا فروتن بودن به معنی، آگاه بودن از این که چگونه غرایزتان رسیدن به حقایق درست را دشوار می‌سازند، می‌باشد. این بدان معنی است که در مورد میزان دانش خود واقع بین باشید. به این معنی که از گفتن «نمی‌دانم» خوشحال باشید. همچنین به معنی، وقتی که عقیده‌ای دارید، و پی به حقایق جدید بردید، آماده تغییر عقاید قدیمی باشید، است. فروتن بودن کاملاً آرامش بخش است، زیرا به این معنا است که از احساس تحت فشار بودن برای داشتن عقیده برای هر چیزی، و احساس این که باید آماده باشید تا از عقایدتان همیشه دفاع کنید، رها می‌شوید.

بطور جدی «ممکن‌گرا» هستم. ممکن‌گرایی شاکله وجود من است. بدین معنی که من کسی هستم که بدون دلیل امیدی ندارد، بدون دلیل ترسی ندارد، و در مقابل جهان‌بینی فوق دراماتیک مقاومت می‌کند. به عنوان یک ممکن‌گرا، تمامی این پیشرفت را می‌بینم، و من را با اعتقاد راسخ و امید که پیشرفت‌های بیشتری امکان‌پذیر است سرشار می‌کند. این خوش‌بینی نیست. داشتن ایده روشن و منطقی درباره اینکه اتفاقات چگونه واقعاً هستند، می‌باشد. این داشتن یک جهان‌بینی سازنده و مفید است.

برای اینکه این سیاره دارای ثبات مالی، صلح، و منابع طبیعی محافظت شده شود، تنها با همکاری بین‌المللی بر پایه فهم مشترک و بر مبنای واقعیت از جهان می‌توانیم موفق شویم. بنابراین فقدان دانش کنونی از جهان مهم‌ترین مسأله نگران کننده است.

دیدگاه «حفظ جان کودکان فقیر فقط جمعیت را افزایش می‌دهد» به نظر صحیح است، اما برعکسِ این عبارت درست است: فقط تأخیر در فرار از فقر شدید، جمیعت را افزایش می‌دهد. هر نسلی که در فقر شدید بماند، نسلی جدید، حتی بزرگ‌تر، به وجود می‌آورد. تنها روش ثابت‌شده برای محدود کردن رشد جمعیت، از بین بردن فقر شدید و بخشیدن زندگی بهتر به مردم است، که شامل تحصیلات و وسایل پیشگیری از بارداری می‌شود. در سراسر جهان، والدین انتخاب کرده‌اند که فرزندان کمتری داشته باشند. این دگرگونی در سراسر جهان رخ داده است، اما هیچ‌گاه بدون کاهش نرخ مرگ‌ومیر کودکان اتفاق نیفتاده است

مطلبی که عکس‌ها برای‌مان روشن کرد این است که عامل اصلی در تأثیرگذاری بر زندگی مردم، مذهب‌شان، فرهنگ‌شان یا کشوری که در آن زندگی می‌کنند نیست، بلکه سطح درآمدشان است.

به‌طور خلاصه، کشورهای با سطح درآمد پایین، توسعه‌یافته‌تر از سطحی هستند که مردم فکر می‌کنند و افرادِ بسیار کمی در آن‌ها زندگی می‌کنند. ایدهٔ یک جهان تقسیم‌شده با اکثریت جمعیت در بدبختی و محرومیت یک توهم است، یک تصور نادرست کامل، به‌سادگی یک اشتباه.

امروزه در سراسر دنیا زنان و دختران قربانی محکومیت سقط جنین در ادیان می‌شوند. ممنوع بودن سقط جنین مانع اجرای آن نمی‌شود، بلکه فقط خطرش را زیاد و در نتیجه خطر مرگ زنان را بیشتر می‌کند.

مغز انسان، نتیجه میلیون‌ها سال تکامل است، و ما به غرایضی متصلیم که به اجدادمان کمک کرد تا در گروه‌های کوچک شکارچی و جمع کننده به بقا ادامه دهند. مغز ما بدون فکر کردن زیاد سریع نتیجه می‌گیرد، این توانایی به اجتناب از خطرهای ناگهانی کمک می‌کرده است. ما به سخن‌چینی و شایعات علاقه داریم، چرا که قبلاً تنها منبع دریافت اخبار و اطلاعات مفید بوده است. به شکر و چربی اشتیاق داریم، چرا که در زمان کمبود منابع، بهترین منابع انرژی برای بقا بوده‌اند. غرایز بسیاری داریم که هزاران سال پیش مفید بوده است، اما امروزه در جهانِ بسیار متفاوتی نسبت به گذشته زندگی می‌کنیم.

وقتی که می‌ترسیم، به وضوح نمی‌بینیم. دکتر جوانی بودم که با اولین مورد اورژانسی روبرو می‌شدم، و همیشه با تصور وقوع جنگ جهانی سوم وحشت‌زده می‌شدم. به عنوان یک کودک، معمولاً شب‌ها کابوسش را دیده بودم. از خواب بیدار می‌شدم و به طرف تخت والدینم می‌دویدم. تنها با توضیحات پدرم از نقشه‌مان یک بار دیگر آرام می‌شدم: می‌توانیم چادرمان را در یدک‌کش دوچرخه بگذاریم و برویم تا در جنگل زندگی کنیم، جایی که تمشک‌های وحشی زیادی وجود دارد.