بریده‌هایی از کتاب شقایقانگی

بهترین حادثه ی زندگی من اما... اتفاقی که نیافتاد شدی، پس من هیچ!

باز تو نیستی و چون بچه بهانه می‌کنم باز به چشمان ترم، خلقِ ترانه می‌کنم باز چو تیر می‌شوم، دلت نشانه می‌روم باز چو سنگ می‌شوی، باز کمانه می‌کنم چو بشکنی دل مرا، نه از تو من، به زیر لب باز گلایه هایی از رسم زمانه می‌کنم چو روزم از چشم تو کم، به شب به زیر آسمان باز ستاره های دورتر نشانه می‌کنم تو جان بخواه و بعد آن عقب بمان نظاره کن که من نثار جان خود چه عاشقانه می‌کنم

اگر این جمله روحی داشت یا جانی شبیه ما بسوزم جان و جانانِ «کسی با من نمی‌ماند»

با منِ بی وطن و خانه بر دوش بگو چاره جز رفتن بود؟ من مقصر بودم؟

او خداوند شعر من شده بود من از آن روز زندگی کردم

بشنو از نی چون حکایت می‌کند

عشق و آرامش؟ این دو کجا کی بهم ساختند؟

تمام هستی من آن یک اشتباهش برد

قلب من زود شکست، نیست از شیشه ولی قلب تو آهن بود؛ من مقصر بودم؟

در جواب منکرانِ عاشقی باز دل بر عشق تو اقرار کرد

در جماعت های بسیاری هنوز آری که بِن ملجمی پشت علی هست که من می‌دانم

امروز راه و رسم خیاطی به من آموخت بشکافت قلبم آنکه چشمانش غزل می‌دوخت!!!

عمر من کوتاه و شیرین شد از آن روزی که من لحظه های بی تو بودن را ز عمرم کاستم

مرده‌ای دیدم که بیچاره خودش درپی شمع مزارش رفته بود

یک نفر از همه ی عطرفروشان جهان عطر جامانده ی در شال تورا می‌پرسد

بی گناه است و خوب می‌دانم انتخابش نمودنت را من بیخود اما ز چشم او بینم از کنارم ربودنت را من

اولین زن و آخرین شاید! او کسی قبل و بعد حوا بود

با خودش تنها نشسته، می‌شمرد دشنه‌هایی که نثارش رفته بود مرده‌ای دیدم که بیچاره خودش درپی شمع مزارش رفته بود

عشق ورزیدم و ورزیدم وبا این همه عشق نیک دانم که خود انداختم از چشمانت

مرگِ آنی زیباست، تو فقط با من باش