بریده‌هایی از کتاب آنتروپولوژی جسم و روح در قرآن مجید

تصور ما از دنیا و هستی و زندگی مستقیماً از تصوراتی که ما از خودمان داریم تأثیر می‌پذیرند. یعنی دیدگاهی که نسبت به خود داریم و برداشت‌های ذهنی‌مان از خود روی جهان بینی‌مان تأثیر می‌گذارند.

گفتگوهای درونی و آنچه که به زبان بیان می‌شوند در ذهنمان ثبت می‌گردند و ضمیر ناخودآگاهمان در خواب و بیداری آنها را مرور می‌کند و سعی می‌کند آنها را به عینیت در آورد. در گذشته مرسوم بود که نام بیماری‌های لاعلاج را بر زبان نمی‌آوردند و می‌گفتند شگون ندارد. این تفکر آنها صحیح بود. چون نباید صحنه‌ها و پیشامدهای ناگوار را تشریح و تفسیر و تعریف کرد.

از اندیشیدن به جنبه‌های منفی هر چیزی بپرهیزیم. در واقع باید انتخابگر پندارمان باشیم. ضمیر ناخودآگاهمان به‌طور دائم به تثبیت پندارهایمان در خواب و بیداری مشغول است و سعی می‌کند که به آنها واقعیت ببخشد.

ای کاش همه می‌دانستند که چرا اینقدر دروغ نکوهش شده است. چون قوه تشخیص حقیقت را از انسان می‌گیرد و این بدترین بلایی است که می‌تواند برسرانسان بیاید.

نتایج حاصله از اطلاعات و آمارهای به دست آمده در کشورهای مختلف و جوامع متعدد، نشان می‌دهد که تعیین اهداف شفاف، معین و پایدار، مهم‌ترین عامل موفقیت انسانها به حساب می‌آید.

انسان باید نیازها و ویژگیهایش را خوب و به‌درستی بشناسد و پاسخ مناسبی را برای کیستی و هستی خود، زندگی و جهان هستی دریافت کند.

رابطهٔ عمل با ایمان تا آنجاست که اگر انسان فاقد ایمان باشد عمل منفی برای صاحب آن مثبت جلوه خواهد کرد. یعنی چنین انسانی عمل بر خود را خوب تصویر می‌کند، بدون آنکه توجهی به آن طبق آیه قرآن که می‌فرماید: کسانی که به آخرت ایمان نمی‌آورند، اعمالشان را بر آنها می‌آراییم و آنان در نابینایی درونی غوطه می‌خورند.»

لا اکراه فی الدین قدتبین الرشد من الغی» در پذیرش دین اجبار نیست، زیرا راه رشد از راه گمراهی آشکار گردیده است. (بقره ۲۵۶)

سخن از انسان است. انسانی که میان دو بی نهایت قرار دارد. انسانی که از یکسوی می‌تواند تا بی نهایت سقوط کند. آن هم آن چنان سقوطی که شایستهٔ نام حیوان نیز نباشد تا چه رسد به انسان، از سوی دیگر آنچنان می‌تواند پرواز کند که ملائکه نیز یارای پای نهادن به مقام او را نخواهد داشت.