بریده‌هایی از کتاب خطر مادی‌شدن دین

حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند: «أَیهَا النَّاسُ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَی لِقِلَّةِ أَهْلِهِ فَإِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلَی مَائِدَةٍ شِبَعُهَا قَصِیرٌ وَ جُوعُهَا طَوِیل» ای مردم در راه راست، از كمی روندگان نهراسید، زیرا اكثریت مردم بر گرد سفرهای جمع شده اند كه سیری آن كوتاه، و گرسنگی آن طولانی است.

۳- دین‌داری انسان‌های دیندار وقتی نتیجه‌بخش است که در عمل به احکام الهی، رویکردشان به شکلی باشد که حجاب‌های بین خود و حقایق معنوی را برطرف کنند و این مهم در صورتی تحقق می‌یابد که دین خدا گرفتار بینش‌های مادی نشده باشد وگرنه انسان‌ها مرده می‌مانند و مرده می‌میرند

همین حالا هر کاری بکنی در نفس ناطقه‌ی خود تغییر درجه‌ی وجودی پیدا می‌کنی و همواره با هر عملی که انجام می‌دهید سیری باطنی خواهید کرد، چه در جهت مثبت و چه در جهت منفی.

وقتی دین واقعی در صحنه‌ی زندگی انسان‌ها حضور نداشته باشد تا انسان‌ها بتوانند با عالم غیب و معنویت ارتباط پیدا کنند، امیال غریزی و نفس امّاره عنان زندگی انسان‌ها را در دست می‌گیرد و جامعه را به سوی هلاکت پیش می‌برد و این همان خطر مادی‌شدن دین است.

ما میگوییم تا شرك و كفر هست، مبارزه هست. و تا مبارزه هست، ما هستیم. ما بر سر شهر و مملكت با كسی دعوا نداریم. ما تصمیم داریم پرچم «لا إله الاّ الله» را بر قلل رفیع كرامت و بزرگواری به اهتزاز درآوریم...

به گفته مولوی: عاقلان خود نوحه‌ها پیشین كنند جاهلان آخر به سر بر می‌زنند ز ابتدای كار آخر را ببین تا نباشی تو پشیمان یوم دین

موضوع کوتاهی خلیفه‌ی اول با عمل خالدبن ولید را یادآوری می‌کنم که در جریان برخورد با مرتدین، خالدبن ولید به جنگ مالک بن نُوَیرَه اعزام شد و خالد از راه حیله با مالک طرح دوستی ریخت و مهمان او شد و همان روز مالک را غافلگیر کرده، گردنش را زد و همان شب با همسر او همبستر شد. در حالی که این کار از نظر اسلام حرام است. هم به جهت این که مالک بن نویره مسلمان بود و هم اگر او کافر بود باید مهلت می‌داد تا مهلت یا عِدّه‌ی زن شوهردار برای نزدیکی با همسر جدید تمام شود. خلیفه پس از اطلاع از این جریان شرم‌آور، خالد را هیچ‌گونه مجازاتی نکرد. وقتی به او اعتراض شد که چرا حکم خدا را بر خالدبن ولید جاری نمی‌کنی؟ جواب داد: «من نمی‌توانم شمشیری از شمشیرهای کشیده‌ی خدا را در نیام کنم»؛

اگر رشته‌ی تعلق او به حق تعالی ضعیف شود به باطل رو می‌کند و بسته به درجه‌ی تعلق او به باطل، از توحید و عبودیت دور می‌شود و به همان اندازه به معدوماتِ وجودنما و به زندگی سرابی دل می‌سپارد و پریشان و بی‌سروسامان می‌گردد.

حضرت علی علیه السلام می‌فرمایند: «أَیهَا النَّاسُ لَا تَسْتَوْحِشُوا فِی طَرِیقِ الْهُدَی لِقِلَّةِ أَهْلِهِ فَإِنَّ النَّاسَ قَدِ اجْتَمَعُوا عَلَی مَائِدَةٍ شِبَعُهَا قَصِیرٌ وَ جُوعُهَا طَوِیل»

ما در شرایطی هستیم که اگر شرایط جامعه‌ی خود را مطابق احکام اسلام قرار دهیم در فرصت داده شده آنچه باید برای ابدیت خود به‌دست آوریم، به‌راحتی به‌دست خواهیم آورد و زحماتمان ضایع نمی‌شود و خودمان نیز نفله نمی‌شویم. یزید و امام حسین علیه السلام هر دو فرصتِ داده شده را طی کردند ولی همیشه سنت امام معصوم علیه السلام می‌ماند هرچند خود امام معصوم به عنوان شخص نمی‌ماند. دین الهی تضمین می‌كند كه اگر تمدن جامعه‌ای دینی شد تلاش‌های افرادِ آن جامعه ضایع و بی‌نتیجه نگردد و اگر جامعه عین اسلام شد دیگر تا قیام قیامت می‌ماند.

هیچ معبودی جز او نیست، منزه است او از آنچه با وی شریك میگردانند.

طبق نظریه‌ی حلول، مسیحیت معتقد است خداوند در جسم حضرت مسیح علیه السلام حلول کرده و از این طریق دین الهی مادی شد و افق‌ها از توجه به خدا به سوی شخص مسیح علیه السلام تغییر جهت داد.

علی‌بن‌ابی‌طالب را دوست بدار. عرض كردم: یا رسول اللّه! دیگر چه سفارشی داری؟ فرمود: به علی‌بن‌ابی‌طالب مودّت بورز. سوگند به خدایی كه مرا به حقّ به پیامبری برانگیخته است خداوند هیچ حسنهای را از بندهای نمیپذیرد مگر آن كه از حبّ علی‌بن‌ابی‌طالب از او پرسش كند و خداوند آگاه است اگر بنده‌ی او در حالی به روز رستخیز آمد كه ولایت علی را با خود داشت، عمل او را می‌پذیرد و اگر ولایت او را نداشت دیگر از اعمال او پرسشی نمیكند و فرمان میدهد به آتش دراندازندش. ای ابن عبّاس! سوگند به خدایی كه مرا به حق به پیامبری برانگیخت، آتش بر كسی كه نسبت به علی كینه ورزد بیشتر شعله خواهد كشید تا كسی كه برای خدا فرزند قائل باشد

یک وقت معتقدیم خدا و ملائکه و عالمی که انسان در باطن خود به سوی آن سیر می‌کند واقعیت دارد، ولی محسوس به حسّ نیست و با عقل و قلب قابل فهم و درک است، ولی یک وقت است که از حرف های دین خوشمان می‌آید، چون روحمان را آرام می‌کند، کاری نداریم واقعیت دارد یا نه

انسان می‌تواند با سیر خود به سوی عوالم بالا، با آن عوالم تماس داشته باشد. مهم این است که با اعتقاد به واقعیتِ آن عوالم جهت نفس ناطقه را به سوی آن‌ها سوق دهد تا با آن‌ها تماس حاصل نماید و از بهره‌های معنوی آن‌ها برخوردار گردد و این در صورتی ممکن است که خود را از عالم کثرات و تخیلات آسوده کند تا این‌ها حجابِ نظر او نگردند و در حد خود با آن حقایق متحد شود و جنبه‌ی بالقوه خود را با سیر باطنی به فعلیت برساند و بشود آنچه باید بشود.