بریده‌هایی از کتاب شعرهایم را روی ماه می نویسم برای دختران تاریک

مگر می شود با سنگ انداختن های پی در پی در آب ماه را از حافظه ی آب گرفت!

در حین خواندن یک کتاب شعر که کلماتش در نسیم گم می شود انگشت پایمان در امواج خیس می کنیم برای آنکه بدانیم دنیا چقدر سرد است!

انگار داروخانه ها هم می دانند زخم خورده ایم که همیشه باقی مانده ی پولمان را چسب زخم می دهند

وقتی که تو با منی ترافیک، زیبا ترین مکث عالم است!

چقدر باید شب باشم تا تو ماه باشی!

تمامت نکردم در ذهنم جا مانده ای مثل یک کوه!