بریده‌هایی از کتاب من از بیراهه‌های شعر به دنیا آمدم

پروانه سپید از دریا بیم نداشت چرا که از عمق دریا، خبری نداشت!

اکنون با چه کسی بگویم که چقدر دوستم داشتی و چقدر دوستت دارم ... با تمام انسان دوستی‌ات و حالا چه بگویم هیچ باری مرگ تو را از من ربود و هنوز هم واژه‌های شعر توست که دور تمام شعرهایم می‌چرخد!

قصه گوی پیر تو فریب قصه‌های کهنه را خورده‌ای ما سالهاست که با تمام کلاغ ها به خانه رسیده‌ایم!

از روی عمد پا که به زمین نگذاشتیم حالا که پا بر تمام، وسوسه‌های زمین گذاشته‌ایم حتی به جای نام‌مان نقطه چین گذشته‌ایم!

مثل پرنده‌ای که در او شور پرواز است مثل پرنده‌ای که در او شوق خواندن است مثل پرنده‌ای که در قفس مانده است ما حسرت را بارها تجربه کرده‌ایم!