بریده‌هایی از کتاب چله‌کشی

شاید کتابخانه‌ی دبستان اولین پله‌ی بهشت باشد که بی‌تفاوت از آن به کوچه پناه می‌بریم

شبیه کتابی که پشت قفسه‌ها گم شده است پدر در قاب عکس جوانی‌اش تنهاست

خطوط مورب نبودنت و چشم‌های منتظر من

عشق شاید زنی باشد که هر بهار با پیراهن سبز تابستان با روسری قرمز پاییز تنپوشی قهوه‌ای با لکه‌های زرد و اخرایی به تن می‌کند و زمستان لباس تور سفید بر تن کرده به خانه‌ی بخت می‌رود

سرخ گریه می‌کند زیر کرسی درختی که از جنگل دور افتاده باشد

لرزه می‌اندازد بر تن ساختمان ها از ناودان بر پیکر سیاه خوابیده بر زمین جاری می‌شود برای که خودش را به آب و آتش می‌زند بارانی که آسمان را تجربه کرده است

مادرم شاید نمی دانست عشق شبیه گنبد مسجد شیخ لطف اله پر از نور است اما رازی غریب هر روز زانوهایش را می‌لرزاند وقتی اشک‌هایش از گونه سرازیر می‌شود و خانه رنگ صدای مؤذن‌زاده را به خود می‌گیرد

شبیه کتابی که پشت قفسه‌ها گم شده است پدر در قاب عکس جوانی‌اش تنهاست

من در لبخندهایش متولد می‌شدم

با انگشت به پنجره می‌کوبد باران پنجره را باز که می‌کنم