بریده‌هایی از کتاب خورشید نفرین شده (جلد اول؛ طلوع خورشید)

خدایی که تنها معشوقی است که عاشقانش به یکدیگر حسادت نمی‌کنند.

عشق زودتر از هرچیزی خود عاشق را زنده می‌کند. جانی دوباره به او می‌بخشد و از او انسانی نو می‌سازد.

خدایی که تنها معشوقی است که عاشقانش به یکدیگر حسادت نمی‌کنند.

«ما آدمیان باید یکدیگر را همان‌گونه که هستیم بپذیریم و پشتیبان هم باشیم...»

به جای خدایی با تو سخن می‌گویم، که اگر خوب به نجوای درونت گوش کنی، زلال‌تر از هر آب روانی با تو سخن خواهد گفت. زبان من پیچیده شده به تمام لفظ‌ها و صناعات اما او به ساده‌ترین بیان نیز با تو سخن خواهد گفت. بهرام! نجوای درونت را اگر دریابی شاهراهی می‌بینی منتهی به آرامش...

... اما خدای یگانه همیشه تدابیر خودش را دارد...

من هیچوقت خوب نیستم مهتاب. منتها گاهی تظاهر به خوب بودن می‌کنم!

رقص برگ‌های سوزنی درختان سرو دو طرف جاده، او را به یاد خاطره‌ای نه چندان دور انداخت؛ «آن روز که وزش آرام باد به طوفان بدل شده بود، مهمانش کیان را با حالی عجیب دید.

مدام تصویر سرخیِ خون در مقابل چشمانش ظاهر می‌شد و با تصاویر وحشتناک دیگری درهم می‌آمیخت و دور سرش می‌چرخید. از گذشته و آینده، از دور و نزدیک.

عاشق ایرانی که سرزمینش بود؟! یا شاید هم از این‌ها کوچک‌تر! عاشق یک انسان.