بریده‌هایی از کتاب استالین؛ دربار تزار سرخ

این فرزندِ گرجستان ــ استان قدیمی ایران برای قرن‌های متمادی ــ با شاهانِ ایران زمین نیز همذات پنداری می‌کرد. او در یادداشت‌های خصوصی خود از دو پادشاه معروف ایران به عنوانِ «آموزگاران» خویش نام برده: یکی نادرشاه، بنیانگذار امپراتوری قرن هجدهمی ایران و کسی که استالین درباره‌اش نوشت «نادرشاه، آموزگار»؛ و دیگری شاه عباس

استالین به راستی معتقد بود که «مرگ همه مسایل را حل می‌کند؛ نبود انسان، یعنی نبود مسئله

آن‌هایی که به رهبر معظم ایمان کور نداشتند باید می‌مردند.

«مردم ما به وطنشان افتخار می‌کنند اما فرهنگیان و روشنفکرانِ معمولی ما، اساتید و پزشکان ما، فاقد آموزش‌های میهن‌پرستانه‌اند. آن‌ها به طرز ناموجهی ستایشگر فرهنگ خارجی‌اند... این سنتِ ستایشِ آلمانی‌ها، فرانسوی‌ها، خارجی‌ها و کثافت‌ها از زمان پتر می‌آید... روحیه تحقیرِ خودی باید نابود شود. شما باید یک رمانِ خوب درباره این موضوع بنویسید.»

استالین طوری درباره زندگی آدم‌ها حرف می‌زد که انگار دارد درباره لباس‌های کهنه حرف می‌زند: «بعضی‌ها را باید حفظ کنیم، بعضی‌ها را باید دور بیندازیم.»

آدم تا کجا می‌تواند در منجلاب فرو رود؟

استالین به بریا گفت: «دشمن خلق تنها آن کسی نیست که دست به خرابکاری می‌زند بلکه آن کسی هم که به حقانیت و درستی خطِ حزب شک دارد دشمن خلق است.

عقده‌های حقارت این بلشویک‌های خود آموخته شهرستانی، عظیم و غول‌آسا بود.

استالین بعدها به خروشچف اذعان کرد که او بعضی وقت‌ها خود را در توالتِ خانه حبس می‌کرده درحالی‌که همسر عصبانی مزاجش محکم بر درِ توالت می‌کوبیده و بر سر وی فریاد می‌زده: «تو آدم غیرقابل تحملی هستی؛ زندگی با تو امکان‌پذیر نیست.» چنین تصویری از استالین، در قالبِ شوهرِ ناتوان و زن‌ذلیلی که ازترسِ همسرِ خشمگین و غضبناک خویش در گوشه مستراحِ خانه‌اش کز کرده، باید به عنوانِ ناجورترین تصویر از این «مرد آهنین» طی تمامی دوران کاری و حرفه‌ای‌اش قلمداد شود

استالین بعدها به خروشچف اذعان کرد که او بعضی وقت‌ها خود را در توالتِ خانه حبس می‌کرده درحالی‌که همسر عصبانی مزاجش محکم بر درِ توالت می‌کوبیده و بر سر وی فریاد می‌زده: «تو آدم غیرقابل تحملی هستی؛ زندگی با تو امکان‌پذیر نیست.»

استالین به راستی معتقد بود که «مرگ همه مسایل را حل می‌کند؛ نبود انسان، یعنی نبود مسئله» این یک راه و روشِ بلشویکی بود.

«هر کسی که جرئت کند و در مغز خود به تضعیفِ قدرتِ اتحاد شوروی بیندیشد، بله حتی در مغز خود، یک دشمن تلقی می‌شود و ما همه ایل و تبار وی را نابود خواهیم کرد.»

استالین به راستی معتقد بود که «مرگ همه مسایل را حل می‌کند؛ نبود انسان، یعنی نبود مسئله» این یک راه و روشِ بلشویکی بود.

ماشین تبلیغاتی حکومت با بوق و کرنا انواع قهرمانان را معرفی می‌کرد

وی معتقد بود: «اگر شما می‌خواهید آدم‌های اطرافتان را بشناسید، باید ببینید آن‌ها چه کتاب‌هایی می‌خوانند.» سوتلانا، دختر استالین، در کتابخانه پدرش همه‌جور کتابی را پیدا می‌کرد؛ از زندگی یهودیان تا رمان‌های گالزوردی، اسکار وایلد، موپاسان و بعدها استاینبک و همینگوی. علاوه بر این‌ها، گوگول، چخوف، هوگو، تکری و بالزاک هم جزو نویسندگان محبوب استالین به‌شمار می‌رفتند. او در سنین پیری همچنان به خواندن آثار گوته مشغول بود و «امیل زولا را می‌پرستید.»

رهبران بلشویک تحصیلات اندکی داشتند اما کتابخوان‌های قهاری بودند و به اصطلاح آدم‌های خودآموخته‌ای به‌شمار می‌رفتند. آن‌ها یک دم از مطالعه غفلت نمی‌کردند بنابراین از فرزندان چنین افرادی انتظار می‌رفت که بسیار سخت‌کوش‌تر و فرهیخته‌تر از والدینشان باشند. بچه‌ها باید حداقل به سه زبان خارجی تسلط پیدا می‌کردند. معلم‌های خصوصی وظیفه آموزش زبان به بچه‌های رهبران را برعهده داشتند

دیکتاتورها نیاز به عذرخواهی ندارند

استالین دمکراسی‌های غربی را همان‌قدر خطرناک می‌پنداشت که آلمانِ هیتلری را. او در حینِ حمله آلمان به خاک شوروی طی دوران «جنگ‌های داخلی» به بلوغ سیاسی رسیده بود. استالین به شکلی غریزی احساس می‌کرد که می‌تواند با هیتلر کنار بیاید. او به محض این‌که «سرجوخه اتریشی» (هیتلر) در آلمان به قدرت رسید. به آرامی شروع کرد به محک زدن وی. در این دوران، کارل رادیک، کارشناس امور آلمان، به استالین مشاوره می‌داد. استالین برای پی بردن به مزه دهان هیتلرِ تازه به قدرت رسیده، سفرای ویژه‌ای را به آلمان گسیل داشت. دو تا از معروف‌ترینِ این سفرای ویژه، ابل ینوکیدزه و دیوید کاندلاکی بودند. مأموریت سفرای مذکور بسیار محرمانه بود زیرا استالین همزمان مشغول کشتن هزاران «جاسوس آلمانی» بود و کشور را جنون «پروس‌هراسی» و آلمان‌ستیزی فرا گرفته بود. مردم نباید از اعزام این سفرای ویژه به آلمان خبردار می‌شدند، پس استالین دستور تیربارانِ این سفرای ویژه‌اش را داد.

به قول یک کمونیست کهنه‌کارِ دیگر، «یک بلشویک کسی نبود که صرفآ به مارکسیسم اعتقاد داشته باشد بلکه کسی بود که فارغ از هر مسئله‌ای ایمانِ مطلق به حزب داشته باشد... یک بلشویک واقعی باید این قدرت را می‌داشت که اخلاقیات و وجدانِ خویش را به نحوی سازگار کند که بتواند بی‌هیچ قید و شرطی این عقیده جزمی را بپذیرد که حزب هرگز اشتباه نمی‌کند حتی اگر حزب در تمامی مدت در اشتباه باشد

بریا که نگران بود مبادا دانشمندان وی را سر کار گذاشته باشند با عصبانیت پرسید: «همه‌اش همین بود؟ چیز بیش‌تری نیست؟ حالا می‌توانم بروم داخل رآکتور را ببینم؟» رفتن بریا به داخلِ رآکتور و آلوده شدنش به اورانیوم می‌توانست صحنه بسیار خوشایندی برای ارواحِ میلیون‌ها قربانی وی باشد