بریده‌هایی از کتاب کلیات عطار

کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم به تاریکی در افتادم ره روشن نمی‌دانم

ندارم من درین حیرت به شرح حال خود حاجت که او داند که من چونم اگرچه من نمی‌دانم

گناهم گر زماهی تا بماه است ولیکن رحمتت بیش از گناه است

هرچه در فهم تو آید آن بود مفهوم تو

دلی کز عشق جانان دردمند است همو داند که قدر عشق چند است

ره بس دور است توشه بردار و برو فارغ منشین تمام کن کار برو تا چند کنی جمع که تا چشم زنی فرمان آید که جمله بگذار برو

آنکه باشد او ز نسل فاطمه باشدش در خیر و خوبی خاتمه

چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی شود

گر ترا آن چشم غیبی باز شد با تو ذرات جهان هم راز شد

که عالم گویی از سر نوجوان بود چو رخ در خاک خواهد ریخت چون گل می گلرنگ ده بربانگ بلبل بسی گل بر دمد دل چاک کرده تو روی همچو گل در خاک کرده میی در ده که امشب نیم مستیم که ما از بهر رفتن آمدستیم چو وقت صبحدم یک جام خوردیم بمی بر صبح بی شک شام خوردیم

پدر را گفت آن خواهم همیشه که باشد کیمیا سازیم پیشه اگر یابم بعلم کیمیا راه شوند از من جهانی کیمیا خواه

من ماندم و از ماندن من نیز اثر نیست

فلک گویی یکی بازیگر آمد که هر ساعت برنگی دیگر آمد

من ندانم تو منی یا من توی محو گشتم در تو و گم شد دوی

طبیعت لاجرم در هر زمانی بنو نو میسراید داستانی

دردا که درین بادیه بسیار دویدیم

گر نکوییت بیشتر گردد آسمان در زمین به سر گردد

گفت: هرگز متکبر بوی معرفت نیابد. گفتند: نشان متکبر چیست؟ گفت: آنکه در هژده هزار عالم نفسی بیند خبیث تر از نفس خویش.

کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی

جهد کن ای دوست تا واصل شوی یک ره و یک قبله و یک دل شوی والذین جاهدوا فرمود حق جهد کن در راه تا گیری سبق هر که را این راه حق حاصل شود بی‌شکی او با خدا واصل شود هر که را این راه ناید در شمار در قیامت پیش حق شد شرمسار