بریده‌هایی از کتاب بانکدار فقرا

«فقر، شرایط ذاتی انسان ها نیست بلکه شرایط اجتماعی آنهاست که ما باید آن را متوقف سازیم.»

علاقمندی بسیاری از مردم و سازمان‌های آمریکایی به گرامین موجب شد باورکنم که آنها نیز می‌توانند برنامه ما را به نفع افراد نیازمند، بی‌خانمان و بیکار در ایالات متحده اجرا کنند.

به عقیده من سازمان‌های دولتی و بین المللی مردم را دچار ترس و وحشت می‌کنند تا به این طریق توجه آنها را از بی‌کفایتی‌های خود منحرف سازند.

وقتی به خواهرها و برادرانم نگاه می‌کنم خدا را به خاطر سلامتی و این همه خوشبختی شکر می‌گویم.

هم در کشورهای فقیر و هم در کشورهای ثروتمند، موسسات اعتباری به سود ثروتمندان عمل نموده و با این کار حکم «اعدام فقرا» را صادر می‌کنند!

این بانک است که به مردم و به‌خصوص به مستمندان سخت می‌گیرد.

زمانی‌که فقرا از حیث اقتصادی توانا می‌شوند، عزم خود را جزم کرده تا مشکلات جامعه خود را نیز برطرف نمایند، با بی‌سوادی پیکار کنند

اگر باور داریم دانشگاه گنجینه علم است، پس باید بخشی از این علم را در راه خدمت به هم‌میهنان خود بکاربگیریم. دانشگاه نباید مانند جزیره‌ای باشد که در آن دانشجویان تنها تحصیل می‌کنند و به مقاطع بالاتر می‌روند، اما اطلاعات خود را هرگز با دیگران به اشتراک نمی‌گذارند.

اگر کسی به هر دلیلی بتواند زندگی فوق‌العاده‌ای داشته باشد، حق ندارد آن را تنها برای خود بخواهد

او به من یاد داد که نیازی به حفظ‌کردن فرمول‌های اقتصادی نیست و مهمتر از آن این است که مفاهیم بنیادینی را درک‌کنیم که منجر به بکارگیری این فرمول‌ها می‌شود.

در بسیاری از کشورهای جهان سوم، اکثریت افراد از طریق همین مشاغل آزاد امرار معاش می‌کنند. اقتصاددانان با عدم آگاهی از اینکه این افراد را در کجای چهارچوب تحلیلی خود قرار دهند، به ناچار آنها را در دسته هزار بیشه ای تحت عنوان «بخش غیررسمی» می‌گنجانند. اما این بخش غیررسمی، حقیقتاً بیانگر تلاش‌ها و کوشش‌های مردمی است که خود مشاغلی برای خود دست و پا کرده‌اند. من ترجیح می‌دهم که این دسته را «اقتصاد مردمی» بنامم،

از گفتگوهایی که طی چند روز گذشته با بانک‌های مختلف انجام داده‌بودم به این نتیجه رسیدم که مشکل از بانک نیست؛ بلکه از «سیستم بانکداری» حاکم بر آنهاست!

رباخواری آن‌قدر در کشورهای‌جهان‌سوم رایج شده‌بود که وام‌گیرنده به‌ندرت متوجه‌می‌شد که این وام چقدر اجحاف‌آمیز و ظالمانه است. استثمار شکل‌های مختلفی دارد.

دلیلی وجود ندارد که مردم بنگلادش در فقر به سر ببرند. مشکل ما به دلیل سوءمدیریت است نه کمبود منابع

دولت همواره سعی می‌کرد با توزیع رایگان کمک‌های مالی، زمین‌های کشاورزی و... در میان فقرا به آنها کمک کند. اما در طول مسیر و تا رسیدن این کمک‌ها به فقرا نقشه عوض می‌شد و آنها از هیچ کمک رایگانی برخوردار نمی‌شدند؛ زیرا ثروتمندان و اشخاص با نفوذ تلاش می‌کردند تا همه چیز را به نفع خود تمام کنند

امروزه بانک‌های بازرگانی بر این تصورند که وام‌گیرندگان قصد دارند با پول‌های آنها فرار کنند، بنابراین دست و پای آنها را با قوانین سختگیرانه‌ای بسته‌اند

برای وام‌گیرنده بسیار سخت است تا از این بدهی خلاصی یابد. معمولاً وام‌گیرنده مجبور است وام دیگری را به‌منظور بازپرداخت وام قبلی خود دریافت‌نماید. درنهایت نیز مانند صوفیا در چرخه فقر به‌دام می‌افتد.

در دنیای توسعه و پیشرفت، اگر فقرا و غیر فقرا را در یک برنامه با همدیگر تلفیق کنیم؛ غیر فقرا، فقرا را از میدان به درمی‌برند؛ مگر اینکه از همان ابتدا از آنها حمایت‌کنیم. درچنین مواردی غیر فقرا همه امتیازات فقرا را از آن خود می‌کنند.

آنچه هنوز در مورد گرسنگی نمی‌دانستم اما طی بیست و دو سال آینده آموختم؛ این بود که نظریه‌های اقتصادی، گفتگو در مورد فقر و گرسنگی را امری بی‌ارزش می‌دانند.

آنها تنها به انگیزه‌ای نیاز داشتند تا برای آن بجنگند