بریده‌هایی از کتاب حدیث عشق

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرموده‌اند: «کلُهُم سُفُنِ النَّجاه وَ لکن سَفینهُ الحُسَین (ع) اَسرَع»؛ یعنی همهٔ انبیا، کشتی‌های نجات هستند ولیکن کشتی امام حسین (ع)، سریع‌تر حرکت می‌کند.

هر کس مرا طلب می‌کند می‌یابد مرا و کسی‌که مرا یافت می‌شناسد مرا و کسی که مرا دوست داشت، عاشق من می‌شود و کسی که عاشق من می‌شود، من عاشق او می‌شوم و کسی که من عاشق او بشوم، او را می‌کشم و کسی که من او را بکشم، خونبهایش بر من واجب است، پس خون بهای او من هستم.

هر کس بتواند اسماء مبارکه خداوند را بشمارد، وارد بهشت می‌شود. البته باید دانست که مقصود از شمارش، شمارش عددی نیست بلکه فهمیدن معانی لغوی و درک حقیقت معنایی آن است.

ما هیچ‌گاه بی‌نیاز از محبت خدای سبحان نبوده و نیستیم او نیز بر همهٔ بندگان خود بخشندگی و بخشایش دارد اما، محبت و لطف بزرگ خدا که شامل شیعیان شده، ولایت است.

فاطمه (س) عصارهٔ عالم خلقت است و اگرچه برای او اسامی، القاب و کنیه‌های متفاوتی را که هر یک بیانگر یکی از ابعاد وجود اوست، بر شمرده‌اند، اما مجموع مفهوم همهٔ آن‌ها در نام فاطمه (س) جمع است که این نام، مرکز معنای وجود حضرت است و نام‌های دیگر، اقمار تفسیر همین نام هستند. قبل از حضرت فاطمه (س)، حضرت مریم ـ مادر حضرت عیسی (ع) ـ به این لقب ملقب شد اما بعد از تولد حضرت فاطمه (س)، مقام سروری همهٔ زنان در دنیا و آخرت به ایشان اعطا گردید.

پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرموده‌اند: «کلُهُم سُفُنِ النَّجاه وَ لکن سَفینهُ الحُسَین (ع) اَسرَع»؛ یعنی همهٔ انبیا، کشتی‌های نجات هستند ولیکن کشتی امام حسین (ع)، سریع‌تر حرکت می‌کند.

با استفاده از روایات متعددی که در زمینهٔ سند زیارت عاشورا مطرح است، ((حدیث قدسی بودن)) این زیارت اثبات می‌شود. چنان‌چه امام محمد باقر (ع) به علقمه از اهمیت به جا آوردن این زیارت می‌گوید و امام صادق (ع) خود ضامن ثواب‌های متعدد زیارت عاشورا به صفوان می‌شود. از علمای قدیم نیز نقل‌های بسیاری در اتصال سند زیارت عاشورا از ائمهٔ اطهار (ع) به پیامبر گرامی اسلام (ص) و از ایشان به جبرییل امین و از وی به خداوند - جل جلاله - وارد شده است. چنان‌که شیخ طوسی و محدث نوری (ره) به صراحت می‌گویند: سرآینده زیارت عاشورا، خود خداوند تبارک و تعالی می‌باشد. اما این سوال که چرا زیارت عاشورا تا زمان امام باقر (ع) مطرح نشد، می‌توان پاسخ داد که از زمان شهادت امام حسین (ع) تا نیمی از زمان امامت امام باقر (ع)، به دلیل خفقان شدید در حکومت سفاک بنی امیه و بنی مروان؛ امام سجاد (ع) و در ابتدا، امام باقر (ع) از مطرح نمودن علنی این زیارت خودداری نمودند. لذا پس از به وجود آمدن درگیری‌های متعدد بین بنی عباس و بنی مروان، عملا اندیشهٔ زمامداران وقت از پرداختن به مسایلی هم‌چون حرکات انقلابی ائمهٔ شیعه دور گشت و امام باقر (ع) با استفاده از این فرصت، این زیارت گرانسنگ را علنی فرمودند.

کلمه ثارالله به این معناست که خون بهای امام حسین (ع) متعلق به خداست و او کسی است که خون بهای امام حسین (ع) را خواهد گرفت.

روز عید غدیر، خداوند به پیامبر (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید: «یا اَیهاَ الَّرسول بَلِّغ ما اُنزِلَ اِلیک». () اگر جانشین خود را تعیین نکنی، آن زحمات ۲۳ ساله‌ات، هیچ خواهد بود. پس بزرگ‌ترین نعمتی را که خداوند به انسان ارزانی فرموده ولایت است که با هیچ نعمت دیگری قابل مقایسه نیست و خاص مومنان است. پرچمدار این ولایت امام حسین (ع) است؛ چرا که در حدیث کساء، وقتی امام حسین (ع) وارد شد خطاب آمد که اصحاب کساء کامل شدند. تمام انبیا برای رسیدن به قرب الی الله، باید از سیر ولایی ابا عبدالله عبور کرده باشند تا به مقام و منزلت رفیع‌تری نائل شوند؛ از ابراهیم خلیل الرحمن در امتحان ذبح پسرش اسماعیل تا نوح و سایر انبیا (ع).

چون خداوند اراده کرد توبهٔ آدم (ع) را بپذیرد، پرده از برابر چشم او برداشته شد و او در ساق عرش، اسامی خمسه آل عبا را مشاهده کرد. پس فرمود این‌ها کیستند؟ جبرییل آن‌ها را معرفی کرده و فرمود: خدا را به این اسامی «یا حمیدُ بحق محمد (ص)، یا عالی بحق علی (ع)، یا فاطرُ بحق فاطمه (س)، یا مُحسنُ بحق الحسن (ع) و یا قَدیمَ الاحسان بِحق الحسین (ع) بخوان تا توبه‌ات مقبول حق شود».

از علمای قدیم نیز نقل‌های بسیاری در اتصال سند زیارت عاشورا از ائمهٔ اطهار (ع) به پیامبر گرامی اسلام (ص) و از ایشان به جبرییل امین و از وی به خداوند - جل جلاله - وارد شده است. چنان‌که شیخ طوسی و محدث نوری (ره) به صراحت می‌گویند: سرآینده زیارت عاشورا، خود خداوند تبارک و تعالی می‌باشد.

چون خداوند اراده کرد توبهٔ آدم (ع) را بپذیرد، پرده از برابر چشم او برداشته شد و او در ساق عرش، اسامی خمسه آل عبا را مشاهده کرد. پس فرمود این‌ها کیستند؟ جبرییل آن‌ها را معرفی کرده و فرمود: خدا را به این اسامی «یا حمیدُ بحق محمد (ص)، یا عالی بحق علی (ع)، یا فاطرُ بحق فاطمه (س)، یا مُحسنُ بحق الحسن (ع) و یا قَدیمَ الاحسان بِحق الحسین (ع) بخوان تا توبه‌ات مقبول حق شود».

در کتاب کامل الزیاره از ایان بن تغلب نقل می‌کند، که صادق آل محمد (ص) فرمودند: «همانا چهار هزار ملک فرود آمدند و می‌خواستند در رکاب حسین بن علی (ع) کارزار کنند ولی حضرت به آن‌ها اجازه نداد. ملائک به آسمان صعود کردند تا اجازه بگیرند. پس از بازگشت به زمین، حسین (ع) را شهید یافتند. از این روی ایشان نزد قبر او هستند پریشان حال و آشفته مو و گرد آلود مانده‌اند تا قیام حضرت مهدی (عج) که در رکاب او باشند و از یاران خاصهٔ حضرت (ع) به حساب می‌آیند.

روزی کسی به خدمت امام صادق (ع) رسید و عرض کرد السلام علیک یا امیرالمؤمنین. پس آن حضرت برخاست و ایستاد و فرمود: «ساکت باش که این اسم سزاوار نیست مگر برای حضرت علی (ع) زیرا فقط خداوند او را به این اسم نامیده و کسی به این اسم نامیده نمی‌شود مگر این‌که خدا از او راضی باشد».

باقیات صالحات به سه چیز است: ـ دانشی که کسی از آن بهره‌مند شود. ـ صدقهٔ جاریه. ـ فرزند صالح

با استفاده از روایات متعددی که در زمینهٔ سند زیارت عاشورا مطرح است، ((حدیث قدسی بودن)) این زیارت اثبات می‌شود.

«جهانیان بدانند که من آدم جاه طلب، مقام طلب، اخلال‌گر، مفسد و ظالم نیستم. من چنین هدف‌هایی ندارم. قیام من، قیام اصلاح طلبی است. قیام کردم و خروج نمودم برای این‌که می‌خواهم امت جدم را اصلاح کنم. من می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم».

به خدا سوگند اگر سقیفه نبود، واقعهٔ کربلا پیش نمی‌آمد و همهٔ انسان‌های ذی شعور می‌دانند که اگر آتش نباشد، ذغال درست نمی‌شود

آمده است که مردم سه قبیله‌اند: ـ اهل دنیا. ـ اهل آخرت. ـ اهل الله. اهل الله را، حتی پروای آخرت هم نیست و آن‌چه آنان را به خود می‌خواند، لقای نورالانوار یار است. آنانند که عبادتشان به طمع بهشت و یا ترس از جهنم نیست و بالاخره آنان قومی هستند که خدا را از سر شکر، عبادت می‌کنند و این عبادت احرار است و عجبا پروردگار متعال که اگر راه عشق را با خطر قرین کرد و خون را بهای قرب قرار داد، از آن است که اهل الله را برگزیند.