بریده‌هایی از کتاب برزخ بی‌گناهان

سپس، همان‌طور بی‌حرکت، چند لحظه به داخل قبر خیره می‌ماند؛ مرگ را جلو چشمانش می‌بیند. در همین لحظه‌هاست که برای اولین‌بار باورش می‌شود دیگر تا ابد نمی‌تواند مادرش را، داروندارش را، نفس و وجودش را ببیند، دیگر نمی‌تواند او را در آغوش بگیرد و پیشانی‌اش را ببوسد، دیگر نمی‌تواند عطرش را استشمام کند، دیگر صدای مادرش نیست تا آرامشی بی‌اندازه را در وجودش زنده کند...

گاهی در زندگی زخم‌هایی ایجاد می‌شود که تا آخر عمر التیام نمی‌یابد و درمانشان محال است.

از این ترس تغذیه می‌کند؛ اینکه احساس می‌کند تنها تصمیم‌گیرندهٔ آنجاست. کسی که خودش تا چند سال قبل جزء ضعیف‌ترین‌ها بود و همه به او زور می‌گفتند، حالا فردی قوی و زورگو شده. حالا می‌تواند به‌خوبی مقابل دشمنانش ایستادگی کند. هر انسان برای او یا دشمن است یا طعمه یا بَرده، و نه هیچ چیز دیگر.

گاهی در زندگی زخم‌هایی ایجاد می‌شود که تا آخر عمر التیام نمی‌یابد و درمانشان محال است.

افراد انگشت‌شماری می‌توانند وضعیت مرا درک کنند؛ متأسفانه خیلی کم. ولی درعوض همه به خود اجازه می‌دهند که درباره‌ام قضاوت کنند.

به نظر او واژه‌ها همیشه با چیزهای خوب سروکار دارند و اعداد با چیزهای بد! همیشه با اعداد روزهای باقی‌ماندهٔ تعطیلات را می‌شمارد که پس از آن دوباره باید به مدرسه برگردد. با اعداد روزهای باقی‌ماندهٔ عمرش را می‌شمارد یا پولی را می‌شمارد که هیچ‌گاه نباید خرجش کند. با اعداد افراد عزیزی را که از دست می‌دهد می‌شمارد

هیچ‌کدام ما نمی‌دانیم چه در انتظار ماست. هیچ‌کدام ما نمی‌دانیم شاید فقط چندثانیهٔ دیگر یک معجزه یا فاجعه منتظرمان باشد... بنابراین با دیدن جسیکا که از خانه بیرون می‌آید، لبخند می‌زند؛ آخرین لبخند زندگی‌اش.

برای زنده‌موندن باید امید داشت!

به نظر او واژه‌ها همیشه با چیزهای خوب سروکار دارند و اعداد با چیزهای بد! همیشه با اعداد روزهای باقی‌ماندهٔ تعطیلات را می‌شمارد که پس از آن دوباره باید به مدرسه برگردد. با اعداد روزهای باقی‌ماندهٔ عمرش را می‌شمارد یا پولی را می‌شمارد که هیچ‌گاه نباید خرجش کند. با اعداد افراد عزیزی را که از دست می‌دهد می‌شمارد.

همیشه واژه‌ها را به اعداد ترجیح می‌دهد؛ واژه‌ها هم زیباترند و هم شاعرانه‌تر، هم غنی‌ترند و هم گیراتر، و می‌توانند احساسات انسانی را نیز برانگیزند. اما چه کسی می‌تواند با اعداد ابراز عشق کند؟ چه کسی می‌تواند با اعداد از دیگران کمک بخواهد؟ چه کسی می‌تواند با اعداد رؤیا ببیند؟ همهٔ این‌ها فقط با واژه‌ها، نگاه، صحبت و اشاره ممکن است. زمان، دقیقه و ساعت‌هایی که گاهی خیلی سریع و گاهی خیلی آرام سپری می‌شوند، در ورای واژه‌ها مفهوم می‌یابند.

پول؛ کاغذپاره‌هایی که زندگی میلیون‌ها نفر را در دنیا به بازی می‌گیرد، چیزی که بدترین اغواگر دنیا شده، چیزی که روزانه جان هزاران نفر را می‌گیرد.

قضاوت‌شدن از جانب آدم‌هایی که چیزی از واقعیت نمی‌دانند به‌شدت آزارتان می‌دهد و از درون نابودتان می‌کند، تا جایی که از شما فقط پوسته‌ای خشک و توخالی می‌ماند.

هیچ‌کدام ما نمی‌دانیم چه در انتظار ماست. هیچ‌کدام ما نمی‌دانیم شاید فقط چندثانیهٔ دیگر یک معجزه یا فاجعه منتظرمان باشد...

در این دنیا پول است که قانون را تعیین می‌کند.

چه چیزی بدتر از این است که پدر و مادری نتوانند برای فرزندشان کاری کنند؟

در بی‌خبری به‌سربردن و اینکه دل آدمی هزارراه برود، بدترین چیزی است که شاید در زندگی هرکس رخ دهد.

برای زنده‌موندن باید امید داشت! این یعنی، ناامیدی انسان را به کشتن می‌دهد، پس باید به هر قیمتی شده امیدش را حفظ کند.

ساندرا روی نیمکت قدیمی، روبه‌روی دریاچه نشسته است. مثل مجسمه، بی‌حرکت، به تکه‌چوبی شناور روی آب خیره شده است؛ تکه‌چوبی که در آب به حال خود رهاست تا بپوسد، درست مثل خودش. مرگ هم همین است؛ وقتی آدمی سر جایش بی‌حرکت می‌ماند و می‌پوسد، آرام‌آرام تجزیه می‌شود و هیچ‌کار هم از دستش برنمی‌آید؛ حتی متوجه گذر زمان هم نمی‌شود.

من فکر می‌کردم تو مُردی. خیلی هم درد داشتم. متوجه نیستی؟ فکر کردم دیگه هیچ‌وقت قرار نیست ببینمت! یه‌وقت‌هایی آدم هیچ‌چی براش نمی‌مونه...

نترسیدن از مرگ و دل‌بسته‌بودن به زندگی دو تا چیز کاملاً جدان.