بریده‌هایی از کتاب رمان‌های ده‌ثانیه‌ای (مجموعه داستان‌های ۲۵ کلمه‌ای)

برای فروش: کفش‌های نوزاد، استفاده‌نشده.

پسر مبتلا به اوتیسم می‌خواست سر سگ ماده را نوازش کند. سگ هم سر جایش باقی ماند و چنان به نوازش او تن داد که انگار دنیا را از پسر گرفته‌اند و او تنها چیزی است که برای نوازش کردن پیدا می‌شود.

زن مبهوت به او خیره ماند و بعد نیشخندی زد: «یک لیوان دیگر آبجو می‌خواهی؟» اسماعیل آهی کشید. این روزها دیگر کسی کتاب نمی‌خواند.

روی کارت نوشته بود: «انصراف از تحصیل. دلیل: مرگ دانشجو». استاد نام دانشجوی مرده را به خاطر می‌سپارد، تا به هنگام تصحیح مقاله‌های دانشجویان، تنها به مقاله‌ی او دل بدهد.

زن مانند ادوکلن‌های تقلبی بود: اول رایحه‌ی بسیار خوبی دارند. ولی در عرض نیم ساعت بوی‌شان می‌رود.

«خودم را زنده نگاه داشتم».

انجمن هنر مسابقه‌ی به تصویر کشیدن آینده را برگزار کرده بود. بوگدان تصادفاً بوم نقاشی خالی‌ای را میان نقاشی‌هایش برای مسابقه فرستاد. بوم خالی برنده شد.

«خواهش می‌کنم. فقط یک لبخند».

پسرک هرگز آخرین چیزی را که در چشمان خواهرش دید، فراموش نمی‌کرد. همان وقتی که تفنگی که فکر می‌کرد پر نیست را، به سویش نشانه رفته بود.

«خودم را زنده نگاه داشتم».

«پادشاه مرد و سپس ملکه مرد». یک داستان است. «پادشاه مرد و سپس ملکه از غصه دق کرد». یک پی‌رنگ است.

فامیل من گایش است. می‌خواهم عوضش کنم.

زیبای خفته ناراحت سوزن دوک نخ‌ریسی نبود. این بوسه‌ی بیداری بود که از آن نفرت داشت.

استیس بادزکو/چرا دفتر برنامه‌ریزی روزانه ندارم در تقومیش، پای روز مرگ پدر من نوشته بود: به پسرت زنگ بزن

یک قطره ادرار. دعایی بی‌پاسخ. دومین خط صورتی پایان کودکی یک نفر را به آغاز کودکی دیگری پیوند می‌زند.

اتوبوس سرویس مدرسه ما را اول سوار می‌کرد تا به خیال خودمان اولین کسانی باشیم که صندلی‌های عقب اتوبوس را صاحب می‌شویم. سیاستشان این بود که بچه‌های سفیدپوست را جلو بنشانند.

در تقومیش، پای روز مرگ پدر من نوشته بود: به پسرت زنگ بزن.

دنبال جسد گمشده می‌گشتیم. صدها پیاز گل سوخته در منطقه‌ی درخت‌زدوده و چهار جسد پیدا کردیم. هیچ‌کدامشان جسدی که ما دنبالش می‌گشتیم نبودند.

جویس کارول اوتس/سال اول بیوه «خودم را زنده نگاه داشتم».

جو. آر. یانسدیل/بازگشت او را در اعماق زمین دفن کردند. دوباره.