بریده‌هایی از کتاب زنان عاشورایی

سیاست‌های معاویه و بدعت‌گذاری در سنت خدا و پیامبر (ص)، از طریق خود و عمالش در ایالات آغاز گردید. قتل عام مسلمانان، وادار نمودن مردم به سَبّ حضرت علی (ع) در خطبه‌های نماز و منابر به وسیله تهدید و ارعاب، تطمیع و قتل، حلال نمودن ربا، ترغیب نمودن منافقین، صحابه و تابعین به جعل حدیث، رواج فحشاء، تبدیل خلافت به سلطنت، بخشیدن فدک به مروان، اجرای خودسرانه احکام بدون ارجاع به قرآن و سنت و ... از جمله بدعت‌های بی شمار دوران حکومت معاویه بود.

«سقیفه» را باید به‌عنوان نامی عمومی برای اوّلین جدایی در میان مسلمانان در نظر گرفت. سقیفه را می‌توان آغاز جریان انحراف از سنّت‌های خدا و پیامبر (ص) دانست که سر دیگر آن به عاشورا ختم گردید. به‌طوری‌که علی (ع) به سبب انحرافات ایجاد شده در زمان خلفای ثلاث، از ابتدای خلافت تا لحظه شهادت با آن انحرافات و مشکلات درگیر بود تا اسلام را در مسیر راستین قرار دهد.

جامعه منحرف و خفته در آن عصر، نیاز به قیام سرخی دارد که در آن امام حسین (ع) از بذل جان و ایثار خون خود و یارانش قدم فراتر نهاده و تا قبول اسارت و رنج اهل‌بیت (ع) خود نیز پیش رفته است. زیرا امام (ع) می‌خواهد بعد از شهادت، حادثه کربلا به علّت انحراف جامعه در طی نیم قرن پس از رحلت پیامبر اکرم (ص) و منزوی نمودن اهل‌بیت (ع) ونیز تبلیغات دشمن و فاصله طولانی شهرها به‌عنوان عوامل تأخیر در انتشار اخبار، مخفی نماند و پیام‌آوری خون شهدای کربلا، به‌دست اسرای باقیمانده از حادثه عاشورا انجام پذیرد.

شدّت علاقه زینب (س) به برادرش به‌حدی بود که هنگام ازدواج با عبدالله شرط کرد که هرگاه امام حسین (ع) خواست به سفری برود، زینب (س) بتواند به همراه او مسافرت کند و عبدالله از او جلوگیری نکند. مسلم است که زینب (س) با رضایت عبدالله راهی این سفر پر خطر و تاریخی شد.

اراده خداوند بر این تعلق گرفته که مرا کشته، خاندان مرا اسیر و گرفتار بیند.

حسین (ع)، نشان داده بود که «کسی را دوست می‌دارد که می‌ارزد تا ابدالاباد برای او در میانه میدان کربلا ماند و جنگید«.

وقتی مروان، آن حضرت را ملاقات کرد و گفت: یا اباعبدالله من تو را نصیحت می‌کنم به بیعت با یزید که بیعت با او برای دین و دنیای تو بهتر است. حضرت در جواب فرمود: به‌راستی ما از خداییم و به سوی او باز می‌گردیم و فاتحه اسلام را باید خواند چرا که امت به حاکمی چون یزید گرفتار شده است.