بریده‌هایی از کتاب ماه‌ترین

سلام بر تو ای ابوالفضل که در زندگی و شهادتت پیام‌آور امنیت و آرامش برای همۀ ارزش‌های انسانی بودی و کافی است که تو تنها نمونۀ شگفت برای شهدا هستی، کسانی که قلّۀ مجد و شرف را در دنیای عرب و اسلام تصرّف کردند.

در دنیا نسبی بالاتر و عالی‌تر از نسب ابوالفضل (ع) نیست. او از ریشۀ خاندان علوی است که برترین و شریف‌ترین خاندانی است که انسانیت در همۀ دوران خودش، آن را شناخته است

ابوالفضل العبّاس (ع) به خاطر اصول عالی اسلام که شعار آن را سرور آزادگان، برادرش، امام حسین (ع) بلند کرده بود به شهادت رسید. نکتۀ مهم این بود که حکم قرآن برقرار شود و عدل بین مردم نشر پیدا کند و خیرات زمین بین آن‌ها توزیع شود. در واقع ابوالفضل (ع) به خاطر آزادی و بازگرداندن کرامت انسان مسلمان به شهادت رسید

وقتی در روز عاشورا بر آب مستولی شد و دست در زیر آب فرو برد و خواست بنوشد در حالی که قلب نازنینش از شدّت تشنگی می‌سوخت؛ در این لحظات آتشین به یاد عطش برادرش، مصیبت اهل بیت (ع) را به یاد آورد و شرف نفس و علوّ ذات، او را وادار کرد که آب را بر روی آب ریخته، مواسات را در این محنت جانکاه مراعات کند.

این کتاب هدیه‌ای است به قهرمان عقیده و جهاد و پرچم‌دار حسین در کنار رود فرات. به خون سرخ تو که همواره و در هر زمان و مکان تاج و تخت ستمگران را می‌لرزاند. به تو، ای کسی که خون پاکت با آب گوارای فرات در هم آمیخت تا با حروفی از نور داستان غم‌انگیز قهرمانی حسین را بنگاری.

«امّ‌البنین از زنان فاضله و آشنا به حقّ اهل بیت (ع) بود و در دوستی آن‌ها خالص و در مودّتشان ناب بود و برای او نزد آن‌ها جایگاه و مقام بالایی بود. زینب کبری (ع) پس از رسیدن به مدینه او را دید و برای چهار فرزندش به او تسلیت گفت».

این بانوی بزرگوار، امّ‌البنین به رعایت دو سبط رسول الله (ص) و دو گل او و سیدهای جوانان بهشت حسن و حسین (ع) همت گمارد. آن‌ها در او عطوفت و مهربانی را دیدند که جبران‌کنندۀ ناراحتی آنان از مرگ مادرشان بود. مادری که چون گل زود پرپر شد و با فقدان خود دنیایی از حزن و اندوه در دل آنان به جای گذاشت. در دل این سیده، امّ‌البنین محبتی از حسن و حسین (ع) به وجود آمده بود که نسبت به اولادهایش نبود، آنان که چشم از کمال و ادبشان خیره می‌شد. امّ‌البنین فرزندان رسول الله را در خدمت و مراعات بر فرزندان خودش مقدم می‌داشت. تاریخ زنی را نمی‌شناسد که فرزندان شوهرش را بر فرزندان خودش مقدم بدارد، و آن را واجب دینی بشمارد.

قهرمانی‌های ابوالفضل (ع) همیشه حدیث مردم در عصرهای مختلف است، تاریخ، مردی نظیر او که هموم و مصایب بر دوش او سنگینی کند و در همین حال بر لشکری مجهز به تمام آلات جنگی با ده‌ها هزار نفر سواره و پیاده بتازد و بالاترین خسارات از لحاظ تعداد و لشکریان به آن‌ها وارد کند سراغ ندارد.

این کتاب هدیه‌ای است به قهرمان عقیده و جهاد و پرچم‌دار حسین در کنار رود فرات. به خون سرخ تو که همواره و در هر زمان و مکان تاج و تخت ستمگران را می‌لرزاند. به تو، ای کسی که خون پاکت با آب گوارای فرات در هم آمیخت تا با حروفی از نور داستان غم‌انگیز قهرمانی حسین را بنگاری.

قابل ذکر است که فاجعۀ کربلا و آنچه به امام حسین (ع) از مصیبت و ظلم آشکار رسید، چیزی جز نتایج مباشرت به انحرافات نیست. انحرافات سیاسی از جانب حکام و مسئولانی که به دستگاه حکومتی به نظر محلّ غنیمت و وسیله‌ای برای ثروت می‌نگریستند و توجه نداشتند که اسلام دولت را وسیلۀ خدمت به جامعه و وسیله‌ای برای پیشرفت زندگی فکری و اقتصادی می‌شناسد و اینکه حکومت نزد خدا مسئول اقتصاد امّت و بر آن واجب است که شدیدترین احتیاط را در این‌باره بنماید. رئیس دولت و شخصی از دستگاه دولتی حق ندارد که هر چه خواست از اموال دولتی را بردارد.

امام (ع) اعلام کرده است: «لو کشف لی الغطاء ما ازددت یقیناً.» اگر پرده از چشم من کنار رود به یقین من افزوده نمی‌شود.

باب‌الحوائج: این لقب از شایع‌ترین القاب منتشر در بین مردم است و مردم ایمان و یقین دارند که چنانچه کسی حاجتی داشته باشد و با نیت خالص به ابوالفضل (ع) متوسل شود خدا حاجتش را برآورده می‌سازد و چنانچه ناراحتی و درد و محنتی داشته باشد و به ایشان توسل جوید. خدا آن درد و ناراحتی را برطرف می‌کند و برای فرزندم محمّدالحسین زمانی یک سختی رخ داد و به او پناهنده شد و خدا آن را برطرف کرد. در واقع ابوالفضل (ع) نسیمی از رحمت خدا و بابی از ابواب او و وسیله‌ای از وسایل خدا و برای او نزد خدا مقام عظیمی است که به دلیل جهاد مقدّس او در یاری اسلام و دفاع از اهداف و آرمان او و قیامش به یاری ریحانۀ رسول الله (ص) است تا در راه او به شهادت رسید.

حامل اللّوا: از لقب‌های مشهور او علمداری است. پرچمی که از شریف‌ترین پرچم‌ها است چون پرچم سرور آزادگان امام حسین (ع) است و این لقب تنها به او اختصاص یافته، نه به اهل بیت (ع) و اصحاب امام. به خاطر فراهم بودن قابلیت‌های سلحشوری در وجود او، علمداری که در آن زمان از مهم‌ترین و حساسترین مَناسب در لشکر بوده است، به او داده می‌شود. پرچمی را که ابوالفضل (ع) عهده‌دار برپا داشتن آن شد از زمانی که از یثرب خارج شد تا به کربلا رسید بالای سر امام حسین (ع) در اهتزاز بود و او با دستی آهنین آن را گرفت و بر زمین ننهاد تا دستهایش از تن جدا شد و در کنار نهر علقمه بر زمین افتاد.

قهرمان علقمی: امّا علقمی اسمی است برای نهری که ابوالفضل العبّاس (ع) در کنار آن رود به شهادت رسید؛ چون قوای زیادی از جانب ابن مرجانه دور آن نهر را احاطه کرده بودند تا مانع ریحانۀ رسول خدا (ص) و سید جوانان بهشت و کسانی که با او هستند، از زنان و اطفال، از برداشت آب شوند و ابوالفضل (ع) با تصمیم قاطع و شجاعت نادر خود توانست سران گروه را به زمین بیفکند، آن لشکر منحط را فراری دهد، نهر را اشغال کند و این کار را چندین بار تکرار کرد تا در مرتبۀ آخر در کنار آن رود به شهادت رسید. از این جهت به قهرمان علقمی ملّقب شد.

سقّا: از بزرگ‌ترین القاب و محبوب‌ترین آنان نزد او است؛ امّا سبب تایید این لقب کریم برای او قیام ایشان برای سقّایی تشنگان اهل بیت (ع) است

در روز هفتم ولادت ابوالفضل (ع)، امام امیرالمؤمنین (ع) اقدام به تراشیدن موی او نمود و هم وزن آن را طلا یا نقره به فقرا داد و گوسفندی را برای او عقیقه کرد، آن گونه که برای حسن و حسین (ع) طبق سنت اسلام عمل کرد. سال ولادت او: بعضی از مورّخان اظهار کرده‌اند که ابوالفضل العبّاس (ع) در چهارم شعبان سال ۲۶ هجری، متولد شده است.

ـ صبر: از خصایص ابوالفضل (ع) و امتیازاتش صبر بر محنت در زمان پیشامدهای روزگار بود. در روز عاشورا به مصیبت و محنتی گرفتار شد که کوه‌ها از هول آن ذوب می‌شدند، بی‌تابی نکرد و کلمه‌ای که دلالت بر خشم او باشد بر زبان جاری ننمود، بر آنچه بر او و بر اهل‌بیتش می‌گذشت راضی بود و کار خود را به خدای بزرگ واگذار کرد او به برادرش سیدالشّهدا (ع) اقتدا کرد آن کسی که اگر صبر او را با کوه‌ها می‌سنجیدند بر کوه‌ها برتری پیدا می‌کرد.