بریده‌هایی از کتاب زخم دوزخ، دیوان اشعار یزید

به چشمانم می‌گویم آنگاه که اشک ریزان شود و مردمک چشم در دریای اشک غرق شود: گوشه‌ای از زیبایی چهره‌اش برگیر و اشک را برای روز فراق واگذار!

أَقولُ لِعَینی حینَ جادَت بِدَمعِها وَإِنسانُها فی لُجَّةِ الدَمعِ یغرَقُ خُذی بِنَصیبٍ مِن مَحاسِنِ وَجهِها دَعی الدَمعَ لِلیومِ الَّذی نَتَفَرَّقُ

أَقولُ لِعَینی حینَ جادَت بِدَمعِها وَإِنسانُها فی لُجَّةِ الدَمعِ یغرَقُ خُذی بِنَصیبٍ مِن مَحاسِنِ وَجهِها دَعی الدَمعَ لِلیومِ الَّذی نَتَفَرَّقُ