بریده‌هایی از کتاب چمدان

من ترجیح می‌دم یک دقیقه عمر کنم اما تو اون یک دقیقه درست زندگی کنم!»

یک زن می‌تواند سه کار برای همسر نویسنده روسش انجام بدهد: بهش غذا بدهد، صادقانه به نبوغش ایمان داشته باشد و تنهایش بگذارد. در عین حال سومی نباید مانعی برای دو کار اول باشد.

«قبل از تولد ما چیزی نیست جز مغاکی تاریک و بعد از مرگمان هم مغاکی دیگر است. زندگی ما مانند دانه شنی در اقیانوس لایتناهی هستی است. پس بهتره به جای ناامیدی و بیچارگی از دقیقه به دقیقه زندگی استفاده کنیم! بیا سعی کنیم خراشی از خودمان بر روی سطح زمین به جا بگذاریم.

اندیشه تولستوی قابل احترام است. نثر متعالی پوشکین لذت‌بخش است. جستجوی داستایووسکی در پی حقیقت ستودنی است. گوگول طناز است و سایر نویسندگان هر یک اهمیت خود را دارند. اما تنها کسی که دوست دارم بتوانم همچون او بنویسم چخوف است. سرگئی دوناتوویچ دُولاتوف

یک آدم متشخص، تحصیلکرده و باخانواده را می‌شناسم که از محل کارش یک سطل بتون دزدیده بود. البته در راه بتون سفت شده بود. آقا دزده هم در نزدیکی خانه‌اش توده بتون سفت شده را دور انداخته بو

اگر همینگوی را قبول داشته باشید پس باید این حرفش را هم قبول کنید که فقر مدرسه‌ای باارزش برای نویسنده خوب شدن است. فقر دید انسان را باز می‌کند و غیره.

دویست سال پیش، نیکولای کارامزین مورخ به فرانسه رفت. مهاجران روسی که در آن‌جا زندگی می‌کردند از او پرسیدند: «می‌توانی در دو کلمه اوضاع کشور را خلاصه کنی؟» کارامزین برای جواب حتی به دو کلمه هم نیاز نداشت. پاسخ داد: «دزدی.» و واقعا هم دزدی می‌کنند. هر سال و در سطحی وسیع.

یکهو می‌دیدی برمی‌گشت و به اولین کسی‌که بر حسب اتفاق کنارش بود می‌گفت: «بعد تو می‌گی کاپیتالیسم، آمریکا، اروپا! مالکیت خصوصی...! پست‌ترین سیاه‌ها هم اتومبیل دارند...! اما بگذار روشنت کنم، دلار داره سقوط می‌کنه!» در این موقع سایپین با خنده می‌گفت: «این یعنی یک جایی برای سقوط کردن داره. باز خیلی بد نیست. اما روبل کثافت تو که جایی برای افتادن هم نداره.»

«بی‌دلیل نیست که همه کتاب‌ها، حتی کتاب‌های نه چندان باارزش، شبیه چمدان هستند.»