کتاب بهار سگی

هنگام پیاده‌روی زیر آفتاب شنیدم که با لهجه‌ای متفاوت می‌گفت: ـ بهار لعنتی. حسی که احتمالاً در این فصل زیاد به او دست می‌داد.

گاهی جانسن، از گیاهان، از فاصله بسیار نزدیک عکس گرفته بود. از تار عنکبوت، از پوسته‌های حلزون، از گل‌ها، از رشته‌های علف که دور آن‌ها مورچه‌ها رفت‌وآمد می‌کردند. انگار که نگاهش را به جزئیاتی این‌چنین می‌دوخت تا از اندیشیدن به چیزهای دیگر بپرهیزد.

گفت که از میان تمامی حروف چاپ، تنها "سه نقطه‌اش" را دوست می‌دارد...

دلش می‌خواست فراموشی بگیرد و "همه‌ی این‌ها" را از یاد ببرد...

روبرت کاپا را می‌شناختم چون عکس‌هایش را در جنگ اسپانیا دیده بودم و مقاله‌ای درباره‌ی مرگش در هندو چین خوانده بودم. سال‌ها گذشت. برخلاف این حقیقت که گذر زمان تصاویر را در ذهن آدمی محو می‌کند؛ این بار اثری برعکس داشت. نه‌تنها تصویر جانسن و کاپا را در ذهنم کمرنگ نکرد بلکه امروز تصویرشان در ذهنم بسیار واضح‌تر از بهار آن سال است. در این عکس جانسن انگار نسخه دیگر کاپا بود یا برادر کوچک‌تری که تحت حمایت اوست.

به من گفت، با گذشت سالیان، حقیقتی را که از قبل می‌دانستیم ولی با بی‌خیالی یا از روی ترس از خودمان پنهان کرده بودیم، می‌پذیریم: یک برادر، یک نسخه‌ی دوم، به جای ما در تاریخ و زمانی نامعلوم، می‌میرد و سایه‌اش با محو شدن در ما، ناپدید می‌شود.

در انتظار قطار فوسونبرن در سکوی مولن بودم که ناگهان حالم تغییر کرد. آفتاب بعدازظهر، مسافران اندک قطار، رفتن به دیدار آدم‌هایی که فقط یک بار در عمرم، همان پانزده سال پیش، ملاقات کرده بودم و بی‌شک ناپدید شده بودند و یا مرا از یاد برده بودند، در من احساسی از غیر واقعی بودن، بر انگیخت.

مثل وقتی که صبح با خاطره خواب دیشب‌تان بیدار می‌شوید ولی نمی‌توانید آن را به یاد آورید و جز تکه‌هایی که باید جمع‌شان کنید چیزی در خاطرتان نیست، ولی ناگاه همه این تکه‌ها ناپدید می‌شوند.

بهار سال ۱۹۶۴، وقتی نوزده سالم بود، با فرانسیس جانسن آشنا شدم و امروز تصمیم دارم با تکیه بر اندک دانسته‌هایم، راجع به او بنویسم.

به من گفت، با گذشت سالیان، حقیقتی را که از قبل می‌دانستیم ولی با بی‌خیالی یا از روی ترس از خودمان پنهان کرده بودیم، می‌پذیریم: یک برادر، یک نسخه‌ی دوم، به جای ما در تاریخ و زمانی نامعلوم، می‌میرد و سایه‌اش با محو شدن در ما، ناپدید می‌شود.