بریده‌هایی از کتاب روی پاهای خودم

«سفر به دوردست‌ها فقط با یک قدم کوچک آغاز می‌شود.

من همچنین تمام قوانینی را که در مذهب وجود داشت، از قبیل اینکه اگر عمل نادرستی مرتکب شوی وارد بهشت نخواهی شد، به خداوند ربط نمی‌دادم. من به همدلی با دیگران و بخشش برای اشتباه‌کنندگان اعتقاد داشتم، نه به خدای قضاوت‌کننده‌ای که منتظر نشسته است تا ما را مجازات کند. گذشته از این، زمانی که در طبیعت به سر می‌بردم بیشتر با خدای خودم احساس نزدیکی می‌کردم، تا زمانی که در کلیسا بودم.

طی چند سال بعد هم، من با افراد زیادی ملاقات کردم و متوجه شدم تا وقتی‌که خودم بیش‌ازحد به نقصان‌هایم نپردازم، آن‌ها هم متوجه این مسئله نخواهند شد. این انتخاب خود ماست که به جنبۀ مثبت قضیه بپردازیم یا به جنبۀ منفی. نمی‌خواهم بگویم که متوجه نقصان‌های خود نیستم یا اینکه وجود ندارند، البته که همگی عیب‌هایی داریم ولی در طول زمان متوجه شدم که چیزهایی که ما را از دیگران متفاوت می‌کنند، همان چیزهایی هستند که ما را زیبا می‌کنند.

من با افراد زیادی ملاقات کردم و متوجه شدم تا وقتی‌که خودم بیش‌ازحد به نقصان‌هایم نپردازم، آن‌ها هم متوجه این مسئله نخواهند شد.

وقتی‌که شما به اندازۀ کافی متمرکز و مصمم هستید، توانایی‌هایتان چندبرابر می‌شود.

تنها با چشم دل می‌توان حقایق را دید. آنچه حیاتی است، در برابر چشمان ما نامرئی است. آنتوان دوسنت اگزوپری

درصورتی‌که نگرش‌های خود را تغییر دهید، می‌تواند سرنوشت شما را به‌نحوی شگرف رقم بزند. یک چالش اضطراب‌آور می‌تواند به لحظه‌ای ناب برای شکرگزاری بدل بشود

زندگی ما بر اساس آنچه برایمان اتفاق می‌افتد، رقم نمی‌خورد؛ بلکه بر اساس پاسخ‌هایمان به این اتفاقات است که سرنوشتمان ترسیم می‌شود. ما همچنین می‌توانیم بگذاریم که ناعدالتی‌ها و سختی‌ها ما را به قربانی‌هایی خشمگین بدل کند یا اینکه علی‌رغم ندانستن دلیل این اتفاقات دردناک، سعی کنیم معانی‌ای را که ورای این اتفاقات وجود دارد، بفهمیم.

من عمیقاً معتقدم که این جایگاه بهترین و مناسب‌ترین نقطه در چهارراه زندگی من است. تمامی قدم‌هایی که در این مسیر برداشته‌ام، حتی سخت‌ترین و جانفرساترینشان همگی باید اتفاق می‌افتادند. حضور همۀ کسانی که از قبل در زندگی‌ام بودند یا بعدها وارد شده‌اند نیز بی‌دلیل نبوده است. هیچ‌چیز بی‌دلیل نیست، هیچ تصادفی و هیچ اشتباهی. آن‌ها فقط تجاربی برای آموختن هستند، درس‌های بزرگی که ما را روبه‌جلو هدایت می‌کنند.

شرایط مسابقه با آنچه برای خودم تصویرسازی کرده بودم بسیار تفاوت داشت، با وجود این، تصمیم گرفتم که آنچه را پیش رو دارم، تمام و کمال بپذیرم، خودم را با این شرایط وفق بدهم و چیزهایی را که می‌توانم، کنترل کنم و در برابر آنچه از کنترلم خارج است، تسلیم بشوم. وقتی‌که دقیق‌تر فکر کردم، دیدم این دقیقاً همان کاری بود که در زندگی‌ام تا آن موقع انجام داده بودم. ما همیشه نمی‌توانیم تصمیم بگیریم که از کدام مسیر پایین می‌آییم یا با کدام کوه مواجه می‌شویم، ولی همیشه فرصت مهم‌ترین انتخاب‌ها به ما داده می‌شود و آن این است که یا مقاومت کنیم یا تغییر. این مسئله در اسنوبرد و همین‌طور در زندگی صدق می‌کند.