بریده‌هایی از کتاب قدرت صبر

«عمیقاً درک کن که لحظهٔ حاضر تنها چیزی است که تاکنون داشته‌ای».

روزی چوپانی گوسفندانش را از چَرا برمی‌گرداند که راهب را دید و مجذوب او شد. پرسید: «تو تک و تنها در این جا چه می‌کنی؟» راهب جواب داد: «روی صبر تمرکز و مراقبه می‌کنم». چوپان در حالی که آمادهٔ رفتن بود در جواب فریاد کشید که: «پس برو به جهنم!» راهب در پاسخ فریاد کشید: «جداً؟ خودت برو به جهنم!» چوپان در تمام راه بازگشت، پیش خود می‌خندید. همان طور که این داستان ترسیم می‌کند، پرورش صبر در خود، بدون استفاده از آن در مواقع لزوم، بی‌معنی است

صبر یکی از آن خصوصیات والای زنانه است که ریشه در تحمل ظلم دارد، اما باید پس از آزادی هم با خود نگهش داریم. «سیمون دو بووآر»

وقتی تمرین صبر می‌کنیم، شانس به دست آوردن چیزی را که می‌خواهیم افزایش می‌دهیم. علتش این است که وقتی صبور هستیم با مردم خوش‌رفتاری می‌کنیم، که به نوبهٔ خود امکان مهربان شدن آنها را با ما، افزایش می‌دهد.

پاداش همیشگی صبر دستیابی به بلوغ و تعقل است.

بدون صبر حقیقتاً قادر نخواهیم بود از درس‌هایی که زندگی سر راه‌مان قرار می‌دهد،‌ چیزی یاد بگیریم. بدون صبر به بلوغ فکری نخواهیم رسید. در مرحلهٔ نوزاد کج‌خلق و تحریک‌پذیری باقی خواهیم ماند، که طاقت ندارد ارضاء و لذت را بیش از چند لحظه به تأخیر بیندازد. بدون صبر به هیچ طریقی نمی‌توانیم روی آنچه می‌خواهیم کار کنیم. اگر بخواهیم وسیع‌تر و عمیق‌تر زندگی کنیم، نه فقط سریع‌تر، باید صبوری یاد بگیریم. صبوری با خودمان، صبوری با دیگران و صبوری با شرایط کوچک و بزرگ زندگی.

زندگینامهٔ تو، زیست‌شناسی زندگی انسانی تو خواهد شد. «کارولین میس»

نبوغ «خام» ما را به جایی نمی‌رساند. ما باید با مداومت روی یک موهبت خداداد کار کنیم: نقاشی، نویسندگی، مهارت‌های کامپیوتری، بازی گلف، عشق، والد بودن. برای هر چیزی که بالقوه بتوانیم در آن موفق باشیم، باید تلاشی درازمدت به کار ببریم. چنین کاری تنها در صورتی ممکن است که با پیشرفت خود، با هر سرعتی که باشد، صبور باشیم.

کسی که دیرتر به خشم درآید، بهتر از کسی است که قوی باشد و کسی که بر نفس خود مسلط باشد، بهتر از کسی است که شهری را فتح کند. «از گفتارهای انجیل ـ بخش ۱۶، گفتار ۳۲»

همهٔ چیزها با قدرت اراده شدنی نیست، گاهی هم به کمی قدرت صبر نیاز داریم.

با تمرین صبر، بهتر می‌توانیم خود را با آهنگ طبیعت همساز کنیم. به یادمان می‌ماند که هر چیزی فصلی دارد. لذا دیگر فشار نمی‌آوریم که زندگی چیزی به غیر از آنچه هست، بشود. ممکن است زمستان طول بکشد، اما بالاخره تمام می‌شود. تابستان هم همین طور. این قانون طبیعت است.

مارک توِین گفت: «بدترین گرفتاری‌های زندگی من آنهایی بودند که هرگز پیش نیامدند».

دلیلی برای تنش وجود ندارد قدرت آرامش صبوری، آرامش روح هم می‌دهد. با صبر، تجربیات درونی ما بیشتر مانند یک دریاچهٔ آرام است، تا یک رودخانهٔ خروشان. به جای آن که با هر شرایط ناخوشایندی که زندگی سر راه‌مان قرار می‌دهد، مثل پروژه‌ای که لغو شده، مهلت مقرری که توسط یک همکار نادیده گرفته شده، یا کاری که همسرمان فراموش کرده انجام دهد، با خشم، دلشوره و ترس مواجه شویم، صبر به ما امکان می‌دهد به آن شرایط از جهتی نگاه کنیم که ضامن حفظ خونسردی‌مان هم باشد.

مشکلات، فرصت‌هایی هستند در لباس کار.

پیچ‌ها هم به اندازهٔ بال هواپیما اهمیت دارند

یک مشت صبر بهتر از یک کیله (حدود ۳۶ لیتر) مغز است.

ما یک سیستم زنده هستیم. ما بخشی از طبیعت هستیم و همان قدر تابع چرخه‌های آن هستیم که تنومندترین درخت بلوط و ظریف‌ترین قورباغهٔ درختی هستند. صبر به ما کمک می‌کند این ارتباط را احساس کنیم.

همهٔ ما به خواب کافی نیاز داریم و همهٔ ما به ساعات بیداری‌ای که نیاز داریم که لازم نباشد بابتش به کسی پاسخ بدهیم. در غیر این صورت، فاقد اندوخته‌های ذهنی و جسمانی مورد نیاز زندگی خواهیم بود.

ممکن است چیزها به همان سرعتی که ما می‌خواهیم یا به همان شیوه‌ای که مورد نظر ماست تغییر نکنند. اما چیزی که می‌توانیم رویش حساب کنیم، این است که به هر حال تغییر می‌کنند.

خلیل جبران نوشت: «وقتی رنجم را در مزرعهٔ صبر کاشتم، شادی میوه داد».