بریده‌هایی از کتاب قدرت صبر

برای یادگیری صبر، باید صبر داشته باشید.

هر چه بیشتر دربارهٔ صبر تعمق کردم، بیشتر فهمیدم که بی‌صبری عملاً نشانهٔ کمال‌گرایی است. اگر توقع داشته باشیم که خودمان و دیگران کامل باشیم، اگر توقع داشته باشیم که متروها، آسانسورها و سیستم‌های پست صوتی بی‌نقص کار کنند، آن وقت به محض این که مشکلی پیش بیاید، بی‌صبر می‌شویم. چمدان گم‌شده، جدول زمانی اجرانشده، پیشخدمت بی‌ادب، خویشاوند وسواسی، بچهٔ بداخلاق. برعکس، هر چه بیشتر زندگی را آشفته و غیرقابل پیش‌بینی ببینیم، و هر چه بیشتر آدم‌ها را موجودات بی‌نظمی ببینیم که در زندگی می‌لولند و همهٔ سعی‌شان را می‌کنند، در مواجهه با شرایط و افراد دور و برمان، صبورتر خواهیم بود.

در پرورش صبر، واقعاً باید خودمان را در شکستگی و در زیبایی دوست بداریم، چه در زمانی که سکندری می‌خوریم و چه وقتی که اوج می‌گیریم.

همهٔ ما در مرحله‌ای میانی بین آنچه در گذشته اتفاق افتاده (که حالا فقط یک خاطره است) و آنچه ممکن است در آینده اتفاق بیفتد (که هنوز فقط یک فکر است) در نوسانیم. اکنون، تنها زمانی است که همه چیز در آن اتفاق می‌افتد. اگر در زندگی بیدار باشیم، می‌دانیم چه اتفاقی دارد می‌افتد.

«بکوش در تحمل کاستی‌های دیگران صبور باشی. تو هم کاستی‌های بسیار داری که دیگران ناچار به تحمل آنها هستند. اگر خودت نمی‌توانی همانی باشی که می‌خواهی، چگونه انتظار داری که دیگران مطابق دلخواه تو باشند؟»

وقتی دل‌مان را می‌گشاییم، به یاد می‌آوریم که هر یک از ما یک اثر هنری ناتمام هستیم. اثری در روند شدن.

اگر کسانی را که ما را به چالش می‌خوانند، معلم ببینیم نه سد راه، فوراً صبر در ما رشد می‌کند. آن وقت لازم نیست دندان‌قروچه برویم و فقط تحمل کنیم، بلکه درسی ارزشمند یاد می‌گیریم. یاد می‌گیریم چه طور دوست بداریم، دل‌مان را بگشاییم و ورای محدودیت‌های قبلی‌مان رشد کنیم. چنین دیدگاهی زندگی را آسان می‌کند. به جای مقاومت در مقابل آنچه برای‌مان اتفاق می‌افتد، از آن اتفاق به عنوان خوراکی برای عاقل‌تر و مهربان‌تر شدن استفاده می‌کنیم، نه آن که تلخ‌تر و بدخوتر شویم.

تنها با دور ریختن شیوه‌های کهنهٔ زندگی و نگرانی‌ها و اولویت‌های کهنه می‌توان برای تازه‌ها جا باز کرد.

آوردم آدم‌ها هم مانند همهٔ موجودات زندهٔ دیگر چهار فصل دارند. بهار فرصت‌های تازه، زمانی که همه چیز باطراوت و هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد. تابستان، فصل میوه‌چینی، زمانی که فرد در اوج شکوفایی انرژی و خلاقیت است. پاییز، زمانی که جادو ناپدید می‌شود و فرد رغبت و علاقهٔ اولیه را از دست می‌دهد. و بالاخره زمستان نارضایتی که فرد احساس خلأ می‌کند و واهمه دارد از این که دیگر هرگز نتواند با زندگی پیوند برقرار کند.

برای هر چیزی که بالقوه بتوانیم در آن موفق باشیم، باید تلاشی درازمدت به کار ببریم. چنین کاری تنها در صورتی ممکن است که با پیشرفت خود، با هر سرعتی که باشد، صبور باشیم.

کسانی که برتر می‌شوند، می‌دانند در چه زمینه‌ای خوب هستند و در آن زمینه بیش از دیگران ممارست می‌کنند. آنها نگران نقاط ضعف‌شان نیستند، در عوض روی ترکیب نقاط قوت‌شان کار می‌کنند تا آنها را به نهایت برسانند.

با پذیرش دیگران همان طور که هستند، و پذیرش زندگی به همان صورتی که در لحظه جریان دارد، قدرت و زیبایی حقیقی خود را به عنوان یک انسان اثبات می‌کنیم. وقتی همه چیز خوب است، پذیرفتن وضعیت آسان است. اما وقتی در شرایطی که دلخواه‌مان نیست صبور باشیم،‌ حقیقتاً مثل یک قهرمان می‌درخشیم.

زمانی مارک توِین گفت: «بدترین گرفتاری‌های زندگی من آنهایی بودند که هرگز پیش نیامدند».

صبر برتری ایجاد می‌کند استعداد یعنی صبر زیاد.

اگر چیزی وجود داشته باشد که بتواند به روح مَنِشی شاهانه دهد، آن صبر است.

گاهی هیچ انرژی پویایی نمی‌تواند ما را به چیزی که می‌خواهیم برساند. در آن زمان تنها کاری که از دست‌مان برمی‌آید این است که متوقف شویم و صبورانه منتظر بمانیم تا آینده در پیش روی‌مان آشکار شود. پذیرش یعنی ظرفیت صبر کردن با امیدواری نسبت به کمکی که از جانب خداوند خواهد رسید. همهٔ چیزها با قدرت اراده شدنی نیست، گاهی هم به کمی قدرت صبر نیاز داریم.

ضرب‌المثلی ایرلندی است به این مضمون: «وقتی عصبانی هستی بار را تو به دوش می‌کشی، در حالی که دیگری سبک می‌رقصد». هر چه صبورتر باشیم کم‌تر عصبانی می‌شویم و سبک‌تر می‌رقصیم.

زمانی مارک توِین گفت: «بدترین گرفتاری‌های زندگی من آنهایی بودند که هرگز پیش نیامدند».

بی‌صبری عملاً نشانهٔ کمال‌گرایی است.

«صبور کسی است که بتواند خودش را تحمل کند»