بریده‌هایی از کتاب بنویس تا اتفاق بیفتد

وقتی همه‌چیز دارد از هم می‌پاشد، نشانه‌ی خوبی است مبنی بر این‌که همه‌چیز در شرف رو به راه شدن است.

اگر نمی‌دانید چه می‌خواهید، نوشتن را شروع کنید. نوشتن، معنیِ خودش را خلق می‌کند.

برای هر فکر منفی که در طول روز به ذهنتان می‌رسد، یک دانه لوبیا در فنجان بیندازید. «در پایان روز، به آن فنجان که یک وقتی خالی بود، نگاهی بیندازید و ببینید که چند تا فکر منفی داشته‌اید. این کار، پیامی تصویری و گویا به ضمیر ناخودآگاه شما می‌فرستد. این روش، راهی است برای زیر نظر گرفتن ذهن خود، روش مذکور شما را مجبور می‌کند تا عادت کنید وقتی فکری منفی به ذهنتان می‌آید، سریع آن را تشخیص دهید.»

تنها قانونی که دارم این است که هر چیزی را می‌نویسید، تاریخ بزنید.

از زیاده‌خواهی نترسید. حتی آن خواسته‌هایی را که هیچ روش عملی‌ای برای تحقّقشان ندارید، بنویسید.

«یکی از رایج‌ترین دلایل شکست، عادتِ تسلیم شدن در لحظه‌ای است که شکست موقّت، فرد را غافلگیر می‌کند.»

هر چه فهرستِ «شرایط دلخواه» تان واضح‌تر باشد، کائنات راحت‌تر می‌تواند در دادن خواسته‌تان به شما، همکاری کند.

شعار جالبی را روی برچسب سپر ماشینی در پارکینگ کلیسا دیدم. آن را پشت خبرنامه‌ی ساندی نوشتم تا فراموشش نکنم. شعار این بود، «اتّفاق خوبی می‌افتد.»

مصریان باستان ساکن حاشیه‌ی رود نیل اعتقاد داشتند که نوشتن چیزی، آن را به واقعیت تبدیل می‌کند.

وقتی شکرگزارِ داشته‌هایت نیستی، چرا خدا باید بیشتر به تو ببخشد؟

وقتی به رؤیایی باور دارید، باید ریسک کنید. اگر منتظر مانده‌اید تا همه‌چیز آسان شود، می‌توانید برای همیشه به این انتظار خاتمه دهید.

نوشتن هدف روی کاغذ، بخشی از مغز شما را که به سیستم فعّال‌کننده‌ی مشبک معروف است، به حالت آماده باش درمی‌آورد تا در بازی به شما ملحق شود.

«بین خواستن چیزی و آماده شدن برای دریافت آن، تفاوتی وجود دارد.»

«دوستم، جین، به من نگاه کرد و گفت’وقتی شکرگزارِ داشته‌هایت نیستی، چرا خدا باید بیشتر به تو ببخشد؟ «حقیقتِ تأثیرگذار و سؤال آموزنده‌ای بود. در آن لحظه، پی بردم که پیش از آن‌که بتوانم جفت روحی خود را فرا بخوانم، باید شکرگزارِ زندگی‌ام باشم. همه‌چیز به شکرگزاری برمی‌گشت.»

با رها کردن چیزهایی که دیگر از آن‌ها استفاده نمی‌کنید، برای چیزهای جدید جا باز کنید.

برای انجام آن، هیچ روش درست یا غلطی وجود ندارد. زندگی داستانی است که شما در نوشتن آن دست دارید. بیایید شروع کنیم.

خود را بدخلق، نامطمئن و درون‌گرا احساس می‌کنم؛ هدفم دارد کم‌کم تار و مبهم می‌شود. افسردگی مانند حوله‌ای خیس، به شانه‌هایم محکم می‌چسبد.

هنگامی‌که هدفی را می‌نویسید، مغزتان تمام سعی خود را می‌کند که ببیند به آن هدف رسیدید و شما را متوجه علائم و نشانه‌هایی می‌کند

«اگر بدانید که چه می‌خواهید، می‌توانید آن را داشته باشید.»

پیش از آن‌که آن فکر از ذهنش بپرد، فوراً یادداشتش می‌کند.