بریده‌هایی از کتاب نهج البلاغه موضوعی (کتاب چهارم: فرجام‌شناسی)

هرچه دنیایی است، شنیدنش بزرگتر از دیدن اوست، و هرچه آخرتی است، دیدنش بزرگتر از شنیدن آن

مَثَل آدمی در دنیا، مَثَل کشاورزی است که هنگام کاشت به خود سختی می‌دهد، تا هنگام برداشت محصولی نیکو درو کند. ازاین‌رو سختی‌هایی که انسان در راه رسیدن به سعادت اخروی تحمل می‌کند، در برابر آنچه به‌دست می‌آورد، بهایی اندک است. امام (ع) بهای جان آدمی را تنها بهشت می‌داند و سفارش می‌کند انسانها خود را جز به بهشت نفروشند.

امام (ع) بدترین ره‌توشۀ معاد را، دشمنی با بندگان خدا می‌داند (نک: حکمت ۲۲۱) و تقوای خداوند را برترین ذخیره آخرت معرفی می‌کند (نک: خطبۀ ۲۳۰).

- ضرورت توشه‌برگرفتن: امام علی (ع) ضرورت سفارش خود را اینگونه بیان می‌دارد: در روزگار فناپذیر، برای ایام [و آخرت] جاوید، توشه فراهم آورید. زیرا شما بسان کاروانی متوقف هستید که نمی‌دانند چه وقت فرمان به حرکت می‌یابند (خطبۀ ۱۵۷).

و هرکس امور آخرت خود را اصلاح کند، خداوند امور دنیای او را اصلاح کند (حکمت ۸۹).

مردم دنیا در کار دنیا دوگونه‌اند: آن‌که برای دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت، بر بازمانده‌اش از درویشی ترسان است... و آن‌که در دنیا برای پس از دنیا کار کند، پس بی آنکه کار کند بهره وی از دنیا به‌سوی او تازد، و هر دو نصیب‌را فراهم کرده و هر دو جهان را به دست آورده، چنین کس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست (حکمت ۲۶۹).

مردم دنیا در کار دنیا دوگونه‌اند: آن‌که برای دنیا کار کرد و دنیا او را از آخرتش بازداشت، بر بازمانده‌اش از درویشی ترسان است... و آن‌که در دنیا برای پس از دنیا کار کند، پس بی آنکه کار کند بهره وی از دنیا به‌سوی او تازد، و هر دو نصیب‌را فراهم کرده و هر دو جهان را به دست آورده، چنین کس را نزد خدا آبروست و هر چه از خدا خواهد از آن اوست (حکمت ۲۶۹).

دنیا برای کسی که گفتارش را راست انگارد، سرای راستی است و برای کسی که حقیقت آن‌را دریابد، سرای عافیت است و برای کسی که از آن برای آخرتش توشه برگیرد، سرای توانگری است و برای کسی که از آن پند پذیرد، سرای اندرز و موعظه است. دنیا نمازگاه دوستان خداست، مصلای ملائکۀ خداست، محل نزول وحی خداست، بازارگاه دوستان خداست که در آن کسب رحمت کنند و سودشان بهشت است (حکمت ۱۲۶).