بریده‌هایی از کتاب پیام‌های سیاسی،تاریخی و اجتماعی مهاتما گاندی

تنبلی از هر بیماری دیگری مسری‌تر است.

بدترین دردها آن است که شخص، نخست شیرینی زوال‌پذیری را بچشد و پس از آن تلخی دائمی و رنج همیشگی ببیند.

کسی که در انتظار رسیدن شرایط مناسب است، ایمانش سست است.

عدل و ظلم در جهان نسبی است؛ شاید عدل درباره‌ی یکی ظلم، و ظلم در حق دیگری عدل باشد.

تو باید همان تعبیری باشی که می‌خواهی نظاره‌گر آن در جهان باشی.

با همه به نرمی و مدارا رفتار کن تا از هیچ‌کس در هراس نباشی.

بودن یعنی دست به کار زدن و تنها در نقطه‌ی انجام کار و عمل است که انسان، انسان واقعی می‌شود.

بدترین دردها آن است که شخص، نخست شیرینی زوال‌پذیری را بچشد و پس از آن تلخی دائمی و رنج همیشگی ببیند.

او خود می‌گوید با عوض کردن اسامی شهرها و کوچه‌ها، شعائر انقلاب تحقق نمی‌یابد و باید مردم هندوستان اعتماد به نفس خود را حفظ کنند و اوست که می‌گوید، من آخرین فرد انگلیسی هستم که دولت و حکومت هندوستان بر روی آن بنا می‌شود و او بود که در زندان برای دفاع از حقوق و منافع ملی و مردمش وکشورش با انگلیسی‌ها مذاکره و ملاقات می‌کرد، ترس از این موضوع نداشت که چه افتراها و تهمت‌هایی به او می‌زنند.