بریده‌هایی از کتاب برف‌های کلیمانجارو

آدم تا دست از خودش برنداشته باشد، نمی‌ميرد.

ظاهرا كلك زندگی بايد به‌همين صورت كنده شود: با جرو بحث برای يك گيلاس مشروب!

آدم تا دست از خودش برنداشته باشد، نمی‌ميرد.

از من بشنويد و هيچوقت به‌نقاطی كه روزگاری در آنها خوشبخت زيسته‌ايد باز نگرديد!

«دنيا همه را خرد می‌كند ليكن بعدها بسياری در همان نقطه شكست، برضعف خود غالب می‌آيند و قوت می‌گيرند.»

«مردن هم مثل باقی چيزهای ديگر چيزی بی‌معنی است.» باز گفت: ــ خيلی بی‌معنی است. زن پرسيد: ــ چه چيز بی‌معنی است؟ ــ هرچيز كه زيادی طول بكشد.

آدم تا دست از خودش برنداشته باشد، نمی‌ميرد.

احساس می‌كرد كه سراپايش تمنای در آغوش گرفتن و بوسيدن او را دارد.

نمی‌دانم خبر داريد يا نه، كه عشق در اسپانيا خيلی زود به‌سراغ پسران و دختران می‌رود.

انسان از لحاظ زيست‌شناسی و اجتماعی اسير و گرفتار است و در هردو جهت به‌سرانجام دردناك خود می‌رسد و راه گريزی برای او وجود ندارد.