بریده‌هایی از کتاب من زلاتان هستم

بشنو، اما گوش نکن. این روش من بود.

«احترام را التماس نمی‌کنند، آن را به دست می‌آورند»

«بهتر شو، بهتر شو به اینی که هستی راضی نباش!»

همه‌ی چیزی که یاد گرفته‌ام این است؛ حرف‌های دیگران اهمیتی ندارد!

اشتباهات کوچک است که فجایع بزرگ را رقم می‌زند.

- چطور همه چنین احترامی را به شما می‌گذارند؟ - احترام گذاشتنی نیست، گرفتنی است.

این ویژگی است که از بچگی دارم. مقابله می‌کردم، فرار نمی‌کردم.

فقط از موقعیت لذت ببر

هیچ کسی دیگر مرا نمی‌شناخت، نه هم‌تیمی‌هایم نه هیچ کس دیگری. افت کردم. اینجا یک چیز است که باید بدانید، حتی روزهای اولم در مالمو اف‌اف یک فلسفه داشتم: کارها را به روش خودم انجام می‌دهم. برایم اصلاً مهم نیست مردم چی فکر می‌کنند. هرگز از بودن در کنار آدم‌های شسته رفته لذت نبرده‌ام. آن‌هایی را دوست دارم که چراغ قرمز رد می‌کنند، اگر منظورم را متوجه می‌شوید؛ اما حالا حرفم را راحت نمی‌زدم. چیزهایی می‌گفتم که مردم دوست داشتند بگویم. واقعاً مزخرف بود.

هیچ وقت سر وقت به مدرسه نرفتم.

یک روز از پشت‌بام مهدکودک افتادم. در حالی که چشم‌هایم سیاهی می‌رفت تا خانه دویدم، انتظار یک آغوش گرم یا حداقل چند کلمه محبت‌آمیز داشتم، ولی فقط گوشم کشیده شد: «روی پشت‌بوم چه غلطی می‌کردی».

توی یک کنفرانس خبری در ژنو یک خبرنگار پرسید فکر می‌کنم شبیه کدام بازیکن بزرگ هستم. جواب دادم: «هیچ کدام. زلاتان فقط یک دونه است!»

نامه‌های زیادی از سراسر دنیا دریافت می‌کنم، معمولاً حتی آن‌ها را باز هم نمی‌کنم. این طوری عدالت را اجرا می‌کنم! از آنجایی که نمی‌توانم همه‌ی نامه‌ها را بخوانم و جواب بدهم، همان طور باز نشده باقی می‌گذارم. هیچ کس تافته‌ی جدا بافته نیست.

خوبی آدم‌ها را، برخورد آن‌ها با حرف‌های توهین‌آمیز و بد نشان می‌دهد.

احتمالاً کار بیهوده‌ای است بخواهم توضیح دهم چه فشاری روی من بود.

«فقط خدا می‌تواند مرا قضاوت کند». آن‌ها می‌توانستند هر حرفی که می‌خواهند بزنند. هر مطلبی که می‌خواستند بنویسند. اما فقط خدا می‌توانست مرا قضاوت کند.

فکر نکن آدم خاصی هستی!

جلسات تمرین به اندازه مسابقه مهم هستند. نمی‌توانی در تمرین نرم باشی و بخواهی مسابقه را محکم بازی کنی.

مسلماً منظورم این نیست که شبیه من باشید، زلاتان باشید. می‌گویم خودتان باشید،

قبل از اینکه صاحب فرزند بشوم، هیچ نقطه ضعفی نداشتم.