بریده‌هایی از کتاب مائو؛ داستان ناشناخته

بنا به مندرجات گزارشی مربوط به همین زمان، «سیاست مسکو عبارت بود از کشتن تک تک دشمنان طبقاتی و سوزاندن و ویران کردن خانه‌های آنها. شعار اصلی عبارت بود از: بسوزان، بسوزان، بسوزان! بکش، بکش، بکش!» و هر کسی که از اعمال فوق سر باز می‌زد، «چیزی نبود جز سگ فراری زمین‌داران که سزاوار کشتن بود.»

اعدام در ملاء عام اختراع مائو نبود اما او یک بُعد تازه و مدرن را به این سنت شوم و مهیب اضافه کرد و آن تظاهرات و تجمعات سازمان یافته بود. مائو به این ترتیب کاری کرد که تماشای اعدام محکومین تبدیل به یک امر اجباری برای اکثریت توده‌های مردم شود. او مردم را وادار می‌کرد که در این نوع مراسم شرکت کنند و از نزدیک شاهدِ اعدامِ خونین و بی‌رحمانه قربانیان، و جیغ کشیدن‌های هراسناک آنها باشند. به این ترتیب، ترس و وحشت تا اعماق جان شرکت‌کنندگان در مراسم نفوذ پیدا می‌کرد.

حدود ۲۷ میلیون نفر طی ۲۷ سال دوران حکومت مائو در زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری کشته شدند.

مائو در مقاله‌ای تحت عنوان «استقلال زنان» که در بیست‌ویکم نوامبر ۱۹۱۹، کمی بعد از مرگ مادرش، نوشت مدعی شد که «زنان می‌توانند کار بدنی بیشتری در قیاس با مردان انجام دهند. زنان فقط در دوران زایمان قادر به انجام کارهای بدنی نیستند.» مائو معتقد بود که «زنان برای یافتنِ استقلال باید در دوران قبل از ازدواج، به نحو مناسبی حمایت شوند.

یکی از کمونیست‌هایی که در صحنه قتل عام چانگ‌چون حضور داشت، احساسات خود و رفقایش را اینگونه برای ما شرح داد: «موقعی که ما در بیرون شهر خبردار شدیم که بسیاری از اهالی شهر از فرط گرسنگی مرده‌اند، خیلی شوکه نشدیم. ما در این هنگام بیرون شهر بودیم و هنوز توده‌های عظیم اجساد را ندیده بودیم، و به همین دلیل اعتنای زیادی به این خبرها نکردیم. امّا موقعی که وارد شهر شدیم و جنازه‌ها را دیدیم، دیگر نتوانستیم بی تفاوت باقی بمانیم. همه ما شروع به گریستن کردیم. خیلی‌ها این پرسش‌ها را مطرح می‌کردند که: مگر قرار نبود ما برای فقرا بجنگیم؟ کدام یک از این مردگان آدم ثروتمندی بوده است؟ کدام یک از اینها جزو ملی‌گرایان بوده؟ اینها همه از فقرا بوده‌اند.»

شهردارِ چانگ‌چون در گزارشی نوشت که بعد از اواسط سپتامبر به دلیل فرا رسیدن پاییز و از بین رفتن آخرین برگ‌های درختان، تعدادِ مرگ‌ومیر شهروندان به شدت افزایش یافت. جمعیت نیم میلیونی شهر بعد از پنج ماه محاصره سرخ‌ها به ۱۷۰ هزار نفر کاهش یافت. تعداد کشته شدگان در این شهر به مراتب بیشتر از تعداد کشته شدگان چینی در جریان قتل عام مردم نانجینگ در سال ۱۹۳۷ به دست اشغالگران ژاپنی بود.