بریده‌هایی از کتاب ماه و باران

غربت، یعنی که تنها سکه‌ی ته‌جیبت را به احترامشان رو کنی و بشنوی که صداقت تک لقمه‌ات را با تمسخر به زباله‌دان عقایدشان بیفکنند. غربت، یعنی ارزشت پوسته‌ای باشد نه هسته‌ای.

حداقل بیاموزیم، اگر مسلمان نیستیم، لااقل آزاده باشیم.

آدم‌هایی که دل‌شان شور دیگران را نمی‌زند، ممکن است دل‌شان گندیده باشد. چون شوری ندارند که شورآفرین باشد.

برای قرار گذاشتن با بزرگان مملکت‌مان، یا برای رفتن به جایی همیشه زودتر می‌رویم تا بد قول نشویم. می‌خواهم بگویم: اگر ساعت اذان را دقیق بدانیم، می‌توانیم از یک ربع زودتر به سر و وضع‌مان رسیدگی کنیم. کنار پنجره با لباس نماز، لباسی که مشخص که برای انجام کاری خاص خواهد بود، بایستیم و انتظار بکشیم که ما را صدا کند.

کمی چون غروبت سرخم و کمی چون حلول شامگاهت به رنگ هاله‌های نامفهوم ماه. خدایا! گیسوان دلم را ببین! پریشان است! و اندام باریک نگاهم را که ایستاده به تواضعی برای سلام دادن به آستان تو!